ՍԱՍՆԱ ՍԱՐԵՐԻ «ՔՆԱԾ ՄԱՆՈՒՇԱԿԸ»

ՍԱՍՆԱ ՍԱՐԵՐԻ «ՔՆԱԾ ՄԱՆՈՒՇԱԿԸ»

1931

«Մեր ազգը խոր քուն է մտած, հազար տարին մեկ է իր ցավերի մասին հիշում: Մանիշակ չենք, բա ի՞նչ ենք» , – ասում է Սասուն պապին, ամեն հանդիպած հայի:

Երևանում չես տեսնի որևէ երթ, ցույց, որը նպատակ ունի անդրադառնալ հասարակությանը հուզող խնդիրներին, որին ներկա չլինի Սասուն պապին, ում շատերը ճանաչում են քնած մանուշակ անունով: Նա ամենուր իր ներկայությամբ, կոչերով, փորձում է երիտասարդների մեջ արդնացնել հայրենասիրական ոգին, որ նրանք անտարբեր չլինեն իրենց երկրի հանդեպ, որ սիրեն իրենց հողի ամեն մի թիզը: Այսպիսին է Սասուն պապին, մեր լեռների պես ամուր պապին, հայրենասեր, համեստ և ամեն հայի նվիրված:

Հայաստանի միակ երդվյալ ֆիդային արդեն 77 տարեկան է, Տավուշի սուրբ հողի ծնունդ պապին ամբողջ կյանքը նվիրել է իր ժողովրդին, անգամ պատկառելի տարիքում չի դադարում ակտիվ լինել ու մտածել իր երկրի մասին:

Սասուն պապը ապրում է մենակ, նա երթվել է ընտանիք չվերադառնալ, մինչև, Հայոց խլված հողերը` Արցախը, Նախիջևանը և Ջավախքը չմիացնեն Հայոց աշխարհին: Նրա տունը հեռվից կարելի է ճանաչել, տան վրա ծածանվող եռագույնից: Իսկ ներսից այն կարծես Հայաստանի պատմության ու ազատագրական պայքարի թանգարան լինի, ամենուր եռագույններ, հայ ֆիդայիների նկարներ են, անթիվ-անհամար՝ Անդրանիկի, Չավուշի, Մոնթեի, Վազգեն Սարգսյանի և շատ շատերի նկարները:

Պապը չտեսնված հյուրասեր է, նրան այցելած ոչ ոք առանց հյուրասիրության դուրս չի գա, չէ որ պապն իսկական հայ է, հյուրասեր ու սրտաբաց: Սասնա սարերի քնած մանուշակը չի օգտվում համացանցից, բջջային ու քաղաքային հեռախոսներ ևս չունի, բայց նրան միշտ կարելի է գտնել ու հետը զրուցել: Նրան սիրում են բոլորը, հաճախ կարող ես տեսնելԵրևանի փողոցներում շրջող Սասուն պապիին ում միշտ մոտենում են երիտասարդներ, գրկախառնվում ու պապիկից անգին խորհուրդներ լսում:

 

Լիլիթ Հայրապետյան

4-րդ կուրս

 

Կիսվել