Հարցազրույց օպերատոր Միլենա Պողոսովայի հետ
-Ինչպե՞ս եղավ Ձեր մուտքը հեռուստատեսություն:
– Առաջին մասնագիտությամբ լրագրող եմ: Մուտքս հեռուստատեսություն եղել է «Ա1+»-ում ուսանելու տարիներին, որտեղ մասնակցել եմ լրագրողական-օպերատորական դասընթացների: Չնայած, որ միշտ սիրել եմ նկարներ անել և մեծ սեր եմ ունեցել տեխնիկայի հանդեպ, բայց ստացվեց այնպես, որ առաջին մասնագիտությամբ դարձա լրագրող: Սկսել եմ աշխատել Աշտարակ ԹիՎի-ում՝ որպես լրագրող: Այդ ժամանակ ունեի մի հրաշալի օպերատոր, ով հիմա Հայաստանում չէ: Նա Աշտարակ թիվիից տեղափոխվեց ուրիշ հեռուստաընկերություն, իսկ ես այդ ժամանակ տեսախցիկը վերցրի ձեռքս և սկսեցի նկարել: Փախչում էի դասերից, նստում էի տղաների հետ և սովորում օպերատորություն: Հետո Աշտարակ թիվին փակվեց, ինչից հետո, մոտ մեկ տարի աշխատում էի ուրիշ ոլորտում, մինչև բացվեց Ալմ հեռուստաընկերությունը: Այդ ժամանակ ասացի, որ ցանկանում եմ աշխատել որպես օպերատոր, ու Տիգրան Կարապետյանը ինձ ուղարկեց օպերատորների մոտ, ինչն էլ զարմացրեց նրանց: Ես անցա պրակտիկա և ընդունվեցի աշխատանքի: Մոտ մեկ տարի աշխատելուց հետո՝ դարձա լրատվական դաշտի օպերատոր, որովհետև հենց սկզբից ես եղել եմ լրատվական դաշտի լրագրող-օպերատոր: Հետո ես հասկացա, որ իմ սիրած գործը օպերատորական աշխատանքն է:
-Որպես օպերատոր, ի՞նչ դժվարություններ եք ունենում աշխատանքի ընթացքում:
Դժվարը եղել է սկզբում, երբ լրատվական դաշտում ես միակ կին օպերատորն էի: Դժվար էր ստիպել տղաներին, որ ինձ հավատան և ընդունեն, չնայած ես չեմ համարում, որ օպերատորությունը միայն տղամարդու աշխատանք է: Եղել են մարդիկ, ովքեր փորձել են խանգարել ինձ, բայց որոշ ժամանակ անց՝ մենք դարձել ենք ընկերներ։ Եղել են տղաներ, ովքեր միանգամից ընդունել են ինձ, որոնցից մեկը Հունանյան Արթուրն է: Չնայած այս ամենին, մեզ մոտ կարծիք կա, որ կինը կարող է թույլ լինել: Այսքան տարվա աշխատանքից հետո, ես ձեռք եմ բերել այն վստահությունը, համոզմունքը, որ կինը կարող է աշխատել որպես օպերատոր: Այլ երկրների օպերատորները հենց ինձ տեսնում են դաշտում, միանգամից հարցնում են՝ ծանր չէ՞, դժվար չէ՞, սիրո՞վ եմ անում, իսկ ես պատասխանում եմ, եթե չսիրեի՝ չէի անի: Եղել են կին օպերատորներ, ովքեր հիմա դաշտում չեն աշխատում:
– Ձեր աշխատանքային պրակտիկայից, կարո՞ղ եք որևէ հետաքրքիր դեպք պատմել:
Մի անգամ գնացել էինք Նոյեմբերյան: Ճանապարհին տեսանք փոքր մատուռ, որի մոտ ոչ ոք չի կարող կանգնել՝ հակառակորդի կողմից արձակվող կրակոցների պատճառով։ Ես ու իմ վարորդը տեղյակ չէինք այդ մասին: Ես վերցրի տեսախցիկս և գնացի դեպի եկեղեցին: Ես գնացի՝ մտածելով, որ այնտեղ երևի ադրբեջանական գյուղ է եղել, որովհետև տները ամբողջովին քանդված էին: Մտա ներս և սկսեցի նկարել: Առաջինը՝ միանգամից նկատեցի գետնի աղբը, և աչքերս բարձրացնելով վերև՝ տեսա, որ վերևում ոչ թե կախված է լուսամփոփ, այլ դրա փոխարեն չղջիկներ էին: Սկսեցի նկարել։ Չէի լսում ոչ մի բան: Հետո զգացի, որ ուսիս խփեցին և ասացին, դուք այստեղ ի՞նչ եք անում: Ես շրջվեցի ու տեսա երկու հայ զինվոր, ֆորմայով, զենքով, ինձ ասացին, որ տեսախցիկի օբեկտիվը մեծ է ու փայլուն, ինչը հակառակորդի կողմից ընկալվում է որպես ավտոմատ: Երբ ես դուրս եկա այդ տարածքից, երկու զինվորները քայլում էին իմ ետևից, որ ինձ պաշտպանեին: Զինվորները մեզ ասացին, որ արագ հեռանանք, և ոչ մի դեպքում այստեղ չկանգնեք: Ես բերեցի այդ կադրերը, և դրանք եթեր են գնացին։ Սա եղել է ինձ համար ամենահիշարժան դեպքը: Այդպիսի դեպքեր շատ են եղել, բայց ես դրանք արել եմ արդեն մտածված:
-Աշխատանքի ընթացքում տարաձայնություններ շա՞տ են լինում:
-Դա կախված է մարդուց․ ես փորձում եմ աշխատել լրագրողի հետ: Երբ լրագրողը սկսնակ է դաշտում, ես օգնում եմ նրան, որովհետև երբ գալիս են նոր լրագրողներ, ես հիշում եմ ինձ: Լրատվադաշտում երբեմն լինում են տարաձայնություններ։ Փորձում եմ հասկանալ լրագրողին, օգնել, ինչը երևի գալիս եմ իմ՝ լրագրողի մասնագիտությունից: Կա կարծրատիպ, որ կին օպերատորը այլ կերպ է նկարում: Մենք ուրիշ ձև չենք նկարում, մենք պատկերը տեսնում ենք այլ տեսանկյունից:
Մանե Փիլիպոսյան
5-րդ կուրս
