Արթուր Առուստամյան անուն ազգանունով երգչին գուցե քչերը ճանաչեն, բայց երբ ասում ենք Արթուր Խաչենց, պարզ է դառնում, թե ում մասին է խոսքը։
Իր ազգանվան մասին հարցին ի պատասխան՝ Արթուրը պատմեց. «Պատմության ուսուցչուհիս պատմում էր, որ «յան» վերջավորությամբ տարբերում են մեր հայ լինելը, իսկ նախքան դա ունեցել ենք «ունց», «անց», «ենց» ազգանվանական վերջավորություններ։
Իմ գերդաստանին միշտ անվանել են Խաչունց, քանի որ մի ձմեռային օր հարևանները մեր տան կտուրին տարօրինակ բան են նկատել, մոտեցել են տանեցիներիս և հարցրել, թե ինչու՞ եք խաչ դրել ձեր տան կտուրին։ Տանեցիներս ասել են, որ նման բան չեն արել, հետո, երբ բարձրացել են տանիք, տեսել են, որ վիրավոր եղնիկ է, որի մեկ ոտքը ծալված է ու հեռվից խաչի նման է երևում։ Այս դեպքից հետո տոհմածառումս ինչ եղել է, կապել են Աստծո, խաչի հետ՝ թե՛ լավը, թե՛ վատը։ Ժամանակի ընթացքում ես ինքս «Խաչունց»-ի «ու»-ն փոխեցի «ե»-ի»:

-Արթուր, մինչև 44-օրյա պատերազմը մասնակցել եք Շանթ հ/ը-ի «Ազգային երգիչ» երաժշտական մրցույթին, ու այդ նախագծից ի վեր ունեցել եք էլ ճանաչում։ Մի փոքր կպատմե՞ք այդ մասին։

-«Ազգային երգիչ» արդեն իսկ մուտք եմ գործել որպես գործող արտիստ։ Ինձ ավելի շատ ճանաչելի դարձրեց պատերազմը, որովհետև ես միայն երգիչ չեմ, ես նաև զենքով կռվող եմ, ու այս առիթով իմ հասցեին տարբեր մեկնաբանություններ եմ լսել՝ «երգող զինվորը», «պատերազմի զինվորը»: Այդ պահից հասկացել եմ, որ պատասխանատվությունն ավելի մեծ է, քանի որ ինձ ընկալում են որպես «պատերազմի երգիչ» ու ինձ ընդունում են որպես հայ զինվորի խորհրդանիշ, կերպար։ Հասկանում եմ, որ օրինակ ես հետագա սերունդների համար։ Այս դարում բոլորն էլ կարող են գնալ ու կորչել խավարի մեջ, բայց եթե հոգուդ մեջ լույս կա՝ պիտի հաղթես։

-Ինչպե՞ս հաղթահարեցիք պատերազմն ու Արցախի անկումը։

-Էմոցիոնալ առումով բավականին ծանր է, ու ես չեմ համարում, որ պատերազմն ավարտվել է, որովհետև պատերազմը վաղուց է սկսվել ու դեռ ընթացքի մեջ է: Բարբառս, ինքնությունս, արժեքներս պահպանելն էլ եմ համարում պատերազմ ու պայքար։ Փորձում եմ խնդիրներս՝ նույնիսկ ցավս, որպես ուժ, մոտիվացիա ներկայացնել: 

-Ինչպե՞ս եք փորձում պահպանել արցախցու ինքնությունը։

-Հիմնականում խոսում եմ բարբառով, Արցախի հանձնումից հետո՝ հատկապես։ Հադրութի և այլ շրջանների բարբառային գրքեր եմ գտել, ձայնագրում եմ և ուզում եմ վերածել աուդիոգրքերի. անգամ դրանց համար երաժշտություն եմ գրում, հետո մտածում եմ վերածել անիմացիաների, որովհետև դեռևս հնարավորություն ունենք անել այնպես, որ բարբառը չմոռացվի, պահպանվի։ Բարբառը, Արցախից մնացած կարևոր նմուշն է. դա է մեր առանձնահատկությունը:
Աղոթում եմ Արցախի բարբառով, ապրում եմ Արցախով, գործում եմ հանուն Արցախի։

-Արցախի մասին է նաև «Հադրութ» անվանմամբ Ձեր աշխատանքային ստուդիան, մի փոքր կպատմե՞ք այդ մասին։

-Իմ ստուդիան, այս փոքր աշխատասենյակը, բնականաբար, Հադրութը չէ, Շուշին չէ: Էստեղ ինչքան էլ Արցախից դետալներ լինեն, հուշեր լինեն, մեկ է՝ ես Արցախում չեմ ու ինձ չեմ զգում Արցախում։ Ես պարզապես այս ձևով փորձում եմ ուժերս, հույսս, հավատս, սերս կենտրոնացնել ու ծառայեցնել ինձ, ոչ թե զոհվել ցավին։ Արտահայտվում եմ երաժշտությամբ, եթե երաժշտությունը չլիներ, ես շուտ էի գժվել։ Երաժշտությունն է օգնել, որ ես բուժվեմ։

-Եթե չզբաղվեիք երաժշտությամբ, ապա ինչո՞վ կզբաղվեիք։

-Եթե երաժշտությամբ չզբաղվեի, ապա կընտրեի կա՛մ հոգեբանություն, կա՛մ գրականություն։ Փաստացի, երաժշտությամբ նաև գրականություն եմ ներկայացնում, քանի որ առաջին գործս էլ Սահյանի «Ոչինչ չի փոխվի»-ով եմ սկսել։ Նաև ժամանակ առ ժամանակ անդրադառնում եմ Չարենցին, Իսահակյանին, Ռուբեն Սևակին, Վահան Թեքեյանին, որոնք շուտով կհրապարկվեն։