Ես որոշեցի երգչուհի դառնալ…
Եթե անկեղծ ես երբեք չեմ պատկերացրել, որ կընտրեմ այս մասնագիտությունը: Երբ փոքր էի, միշտ կատակում էի և բակում խաղալիս ընկերներիս հետ օպերային ձայնով էի խոսում, իբր ես օպերային երգչուհի եմ, բայց դա ուղղակի կարելի է ասել, որ կատակում էի, երբեք լուրջ չէի համարում: Ընկերներս հարցնում էին կցանկանայիր դառնալ օպերային դերասան-երգչուհի, ես քմծիծաղով պատասխանում էի, որ միանշանակ՝ ոչ: Եվ այդ ժամանակաշրջանում Շանթ հեռուստալիքով հայտարարվեց «Աստղիկ» մրցույթը, որը կարծում եմ բոլորիս քաջ հայտնի է: Մեծ քրոջս խորհրդով մասնակցեցի, ով ինձ վստահեցրեց, որ կօգնի սովորել երգեր: Նա էլ մի քանի տարի հաճախել էր վոկալի և հասկանում էր այդ բնագավառից: Չիմանալով, որ ես ունեմ երաժշտական տվյալներ՝ սկսում է ինձ սովորեցնել երգեր, բայց ասեմ, որ բավականին բարդ երգեր սովորեցի: Փոքր էի, մոտ 10 տարեկան, ձայնս չէր համապատասխանում տարիքիս, ավելի հասուն էր, այդ իսկ պատճառով չդժվարացա երգել այդ երգերը: Ճիշտ է, չհաղթեցի այդ մրցույթը, բայց այդ մրցույթից հետո, մայրս հասկացավ, որ ունեմ լսողություն, կարողանում եմ մաքուր երգել և ես ընդունվեցի Ալ. Հեքիմյանի անվան երաժշտական դպրոց: Չհասկանալով սկսեցի շատ սիրել երգը, երաժշտությունը, սկսեցի մասնակցել համերգների, համերգ-ներկայացումների և այդ ժամանակ էլ հասկացա, որ ես սիրում եմ բեմը, սիրում եմ հանդիսատեսին, սիրում եմ բեմից կապ հաստատել հանդիսատեսի հետ: Վոկալի դասատուս, նկատելով այդ ամենը, սկսում է ակադեմիական երգեցողության դասեր տալ: Այդ տարիքում շատ բարդ էր ընկալել դասական երաժշտությունը: ճիշտ է, այդքան էլ չէի հասկանում, բայց ինչ-որ մոգական ուժ (եթե կարելի է էդպես անվանել), ինձ ձգում էր դեպի իր կողմ: Մայրս նկատեց, որ ցանկությունս մեծ է և ընդամենը 4 տարի սովորեցի երաժշտական դպրոցում, այնուհետև ընդունվեցի Ա. Բաբաջանյանի անվան պետական երաժշտամանկավարժական քոլեջ: Սովորեցի փայլուն մասնագետ Նաիրա Հովսեփյանի դասարանում: Անցա շատ բարդ ճանապարհ դասախոսիս հետ, եղել է ժամանակ, որ հիասթափվել եմ, որոշ տեղերում թերանալու պատճառով, բայց դասախոսս չէր ընկճվում և միշտ սերմանում էր իմ մեջ առաջ գնալու ցանկությունը: Քոլեջն ավարտելուց հետո ես հասկացա, որ ես միանշանակ ցանկանում եմ դառնալ օպերային դերասան-երգչուհի:
Առաջին լուրջ քայլերը…
Առաջին լուրջ և պատասխանատու քայլս համարում եմ իմ կոնսերվատորիա ընդունվելը: Երբ քոլեջում էի սովորում, կոնսերվատորիայի կողքով անցնելիս ինչ-որ դող էր անցնում, անբացատրելի զգացմունք էր, մտածում էի թե ե՞րբ է գալու այդ օրը, որ ընդունվեմ այստեղ: Նաև լուրջ քայլերից մեկն էր, երբ ես 18 տարեկանում սկսեցի երգել Ս. Սարգիս եկեղեցում: Աստծո տանը երգելը ինձ համար պատասխանատվությունից վեր է: Հոգևոր երաժշտությունը մեկ այլ աշխարհ է: Շատ բարդ է հոգևոր երգեր կատարելը, և մեծ էր պատասխանատվությունը, քանի որ վոկալ ասպարեզում պրոֆեսիոնալ քայլերս նոր էի սկսել: Լուրջ քայլերից էր նաև, երբ սկսեցի աշխատել երեխաների հետ, քանի որ երեխայի հետագա զարգացման մեջ ես էլ ունեմ իմ ներդրումը: Տարբեր երեխաներ, տարբեր բնավորություններ և, իհարկե, տարբեր ձայներ, որոնց հետ պետք է շատ զգույշ աշխատել, քանի որ ձայնը կազմավորման մեջ է:
Դասական երաժշտությունն ինձ հոգեհարազատ է…
Յուրաքանչյուր ոք յուրովի է ընկալում դասական երաժշտությունը: Դասական երաժշտության մեջ այնքան խորություն կա, այնքան զգացմունք կա, որ ամեն անգամ լսելիս նորովի եմ ընկալում: Դասական երաժշտության մեջ հոգիս ներդաշնակվում է և երբ նյարդային եմ լինում դասական երաժշությունն է հանդիսանում ինձ հանգստացնող միջոցը: Այս երաժշտությունը լսելիս ես մի պահ անջատվում եմ երկրից, գնում եմ այն աշխարհ, որտեղ երազում եմ: Իմ ամբողջ կյանքը կապել եմ երաժշտության հետ և այժմ առանց երաժշտության օրս չեմ պատկերացնում:
Ունեցածս ձեռքբերումները…
Առաջին ձեռքբերումներիցս է, երբ մասնակցեցի «Վերածնունդ» միջազգային մրցույթին, որտեղ առաջին անգամ ներկայացա պրոֆեսիոնալ դասական վոկալով, բարեբախտաբար, դարձա առաջին կարգի դափնեկիր: Ձեռքբերում եմ համարում այն, որ սկսեցի երգել Արարատյան հայրապետական թեմի «Ծաղկազարդ» համախմբում: Խմբի կազմում բոլորը օպերային դերասանուհիներ են, և «ԾԱՂԿԱԶԱՐԴ» համախմբի ղեկավար Լիլիթ Գրիգորյանի շնորհիվ ընդունվեցի այդ խումբ: Մեծ պատիվ է ինձ համար երգել նման երգչուհիների հետ:
Ունեցել եմ համերգ Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնի մեներգչուհի մեցո-սոպրանո՝ Լիլիթ Գրիգորյանի և սոպրանո՝ Ռոզա Հովսեփյանի հետ, որը մեծ ձեռքբերում է վաղ հասակում երգել նման երգչուհիների հետ: Զուգերգով նույնպես մասնակցել եմ «Վերածնունդ» միջազգային մրցույթին և զբաղեցրել առաջին տեղը: Ունեցել եմ համերգներ Ալ. Սպենդարյանի անվան օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնի երիտասարդ ծրագրի մեներգչուհիների հետ:
Կոնսերվատորիան` մասնագիտական կյանքի մեծ շրջափուլ…
Կոնսերվատորիա ընդունվելը շատ կարևորագույն խնդիրներից մեկն էր, երբ ընդունվեցի, սկսվեց խորը մասնագիտական շրջանը: Սովորում եմ այժմ 3-րդ կուրսում, բայց բավականին հարուստ գիտելիք եմ ստացել և, ինչու ոչ, որոշ չափով պրոֆեսիոնալիզմ: Ես ձերբազատվեցի այն բարդույթներից, որոնք խանգարում էին երգելիս: Սովորեցի մասնագիտությունս ավելի գնահատել, մոտենալ ավելի լրջորեն և խելամիտ` ի շնորհիվ դասախոսներիս: Կոնսերվատորիան ինձ դարձրեց ավել ինքնուրույն և կոնսերվատորիայի կրթության շնորհիվ է, որ մասնագիտությանս տիրապետում եմ լավ, որ կարողանում եմ փոոխանցել գիտելիքներս ապագա սերնդին: Քանի որ ես դեռ չեմ ավարտել կոնսերվատորիան, և առջևում 3 տարի կա, ապա միայն կասեմ, որ մասնագիտական ասպարեզում ավելի ծաղկուն տարիներ են սպասվում:
Դաշտում առկա խոչընդոտներ…
Դաշտում առկա խոչընդոտներ չեմ տեսնում, բայց դասական պրոֆեսիոնալ վոկալում, թերևս, կարելի է անվանել խոչընդոտ տարիքը և պրոֆեսիոնալիզմը միայն: Պրոֆեսիոնալիզմն էլ տարիների քրտնաջան աշխատանքի շնորհիվ ես ձեռք բերում: Ձայնային տվյալներ ունենալը դա դեռ չի նշանակում երգել: Պետք է լինել համբերատար, աշխատասեր և նպատակասլաց: Մարդը կարող է հասնել գրեթե բոլոր իր նպատակներին, միայն թե ցանկություն և աշխատասիրություն է հարկավոր: Այս կյանքում խոչընդոտներ չկան, մենք ենք խոչընդոտներ ստեղծողը, մեզանից է կախված այդ խոչընդոտները կհաղթահարենք, թե ոչ, թերևս, լինում են պահեր, որ ակամայից հայտնվում ես անելանելի վիճակում, բայց անհաղթահարելի ոչինչ չկա, ուղղակի պետք է չընկճվել և սառը դատել:
Հետագա պլաններս…
Հետագայի համար շատ-շատ պլաններ ունեմ, բայց չեմ ուզում բարձրաձայնել: Ցանկանում եմ, առաջնահերթ իրագործել պլաններս, նոր խոսել դրանց մասին: Միայն կասեմ այն, որ ուսումս ուզում եմ շարունակել արտերկրում:
Շուշան Սահակյանց
4-րդ կուրս
