Հարցազրույց «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերության «Երկրի հարցը» ծրագրի հեղինակ և վարող, ԵՊՀ դասախոս, բանասիրական գիտությունների թեկնածու Դավիթ Սարգսյան:
–ԵՊՀ–ում արդեն դասախոսի կարգավիճակով մուտք գործելիս, ի սկզբանե որևէ պահանջ, խնդիր դրե՞լ եք Ձեր առաջ:
-Ես առհասարակ համալսարանական կոչումը չեմ տարաբաժանում ուսանողի և դասախոսի: Իհարկե եղել է լուրջ պատասխանատվություն և դրա համար էլ ես սիրով կապված եմ հատկապես իմ առաջին խմբի ուսանողների հետ, քանի որ առաջինը միշտ պարտավորեցնող է: Տարբեր առիթներով ընկերներիս ասում եմ, որ որպես դասախոս ավելի շատ եմ պատրաստվում, քան որպես ուսանող:
-Մի քիչ կխոսե՞ք Ձեր և ուսանողների հարաբերությունների մասին:
Ամեն անգամ նեղվում եմ, երբ ինձ որպես դասախոս են ներկայացնում, քանի որ ավելի շատ ոչ ֆորմալ կրթության կողմնակից եմ, որի հնարավորությունները համալսարանում բացակայում են: Փորձում եմ ուսանողների հետ հաստատել ավելի շատ խմբագրի և լրագրողի, և ոչ թե դասախոսի և ուսանողի հարաբերություն:
– Դասախոսելուց և աշխատանքից զատ, ունեք նաև տարաբնույթ նախասիրություններ՝ կարդալ, արշավներ, էքստրիմ և այլն: Ինչպե՞ս եք պահում այդ համատեղելիությունը:
-Շատ հանգիստ: Ոչ մի խոչընդոտ չի լինում: Դե արշավական կյանքն իմ ամենասիրելի զբաղմունքն է և անգամ ամենափոքր հնարավորուքյան դեպքում առիթը բաց չեմ տողնում: Հենց այս շաբաթ-կիրակի Արզականում էինք՝ սունկ հավաքելու: (ծիծաղում է)
-Գրեթե մանկուց հեռուստատեսության ոլորտում եք: Մասնագիտական կողմնորոշումը մանկո՞ւց է եղել:
– Ինչ-որ մի փուլ է գալիս, երբ արդեն չես էլ մտածում մասնագիտության ընտրության մասին: Իններորդ-տասներորդ դասարանում թև ունեի այլ առաջարկներ, ընկերներիս կամ բարեկանմերս կողմից՝ ընտրելու որոշակի մասնագիտություն, որից հետո նոր զբաղվել լրագրությամբ, բայց չկենտրոնացա դրա վրա, ինչի համար որոշակիորեն միգուցեև փոշմանում եմ:
-Ռադիո, լրատվական գործակալություն, հեռուստատեսություն… այդ ճանապարհին որտե՞ղ ավելի շատ աճեցիք:
– Տեվականության առումով Հանրային հեռուստաընկերությունում, մոտ վեց տարի: Քսան տարեկան էի, երբ մուտք գործեցի այնտեղ: Պատասխանատու և կարևոր շրջան էր:
–Ասել եք, որ անդյունքի, հաղթանակի հասնելու Ձեր բաղադրատոմսը աշխատասիրությունն է: Կա՞ն այլ գործոններ ևս:
-Ինքնակատարելագործվել: Հատկապես մեր մասնագիտության մեջ ինքնակատարելագործումը և ամենօրյա աշխատանքը շատ կարևոր է, եթե անգամ փառահեղ հմտություն և գիտելիք ունեցող լրագրողը սկսում է ննջել դափնիներ վրա և անգամ մեկ օր իր վրա չաշխատել, ապա ժամանակը հաղթում է նրան: Խիստ անհրաժեշտություն է լինում անընդհատ վերանայելու, թարմացնելու արդեն իսկ ունեցած բազան:
-Ի՞նչ պետք է անել, որպեսզի Հայը մնա:
-Մի լավ խոսք կա, որն հայրենասիրությանն հակառակ կողմից է նայում, ասում է «Հայրենասիրությունը սրիկաներ վերջին հանգրվանն է»:
Հայրենասիրության, հայ մնալու մասին քիչ խոսելով պարզապես պետք է գործել:
Հետաքրքիր պատմություններ և դեպքեր Դավիթ Սարգսյանի մասին ընկերների և ուսանողների կողմից:
-Դավը մեր հավաքների մշտական մասնակիցն ա, 2014-2015 թվականներին իր ներկայությամբ գիտարշավը ուղղակի պայծառացրել ա: Ֆենոմենալ հիշողությամբ երիտասարդ՝ մեր Google-ն ա: Դե հումորը մի ուրիշ մակարդակի վրա ա եղել: Չգիտեմ էլ որն ասեմ՝ մեր երգելը, ինչ-որ երգեր ծայրից ծայր բեմադրելը, քաղաքական մեր քննարկումները, որի ժամանակ Դավիթից ահագին բան էի սովորում:
Ծովինար, Դավիթի արտրկրում ապրող ընկերներից մեկը:
Շա՜տ լավ խորաված ա պատրաստում…
Ուսանողական ընկերներ:
Իսկ նրա ուսանողներն ասում են, որ…
Հիմանական գիտելիքներն ստացել եմ Դավիթ Սարգսյանից, քանի որ դասերի ընթացքում բացի վարպետություն առարկայից ուսումնասիրում էինք նաև ընդհանուր ժուռնալիստիկան:
Օֆելի մարգարյան, 3-րդ կուրս
Ինձ համար Սարգսյանը լավագույնն դասախոսն է: Իր խելացիությամբ և դասը վարելու մոտեցմամբ փորձառու շատ դասախոսներից էլ ավելի լավն է:
Գոհար Միրզոյան, 3-րդ կուրս
Ընկեր Սարգսյանի մոտ լավ զարգացած է դասապրոցեսը շատ լավ կառուցելու մեթոդը: Նրա ժամին կարելի է հստակ պատկերացում կազմել ներկայից լրատվադաշտի մասին:
Նելլի Պետրոսյան 2-րդ կուրս
Հարցազրույցը՝ Մարինե Մելիքյանի
4-րդ կուրս
