Մասնագիտությամբ իրավաբան Վանուշ Կարապետյանը Երևանի կենտրոնում՝ Աբովյան փողոցում, պատրաստում և վաճառում է մեդալյոններ՝ հետաքրքիր ու գեղեցիկ պատկերներով։ Այս հետաքրքիր աշխատանքի մասին է մեր զրույցը Վանուշի հետ։
– Դու՞ք եք մտահղացման հեղինակը։
– Ոչ, ես ուղղակի վաճառում եմ, մտահղացումն իմը չէ, թե ումն է, չեմ ցանկանում ասել, բայց կպատմեմ, թե ինչպես է ստեղծվել. Եվրոպայում ճանապարհորդելով՝ շատ են տեսել այսպիսի աշխատանքներ և ցանկացել են նույնը ստեղծել Հայաստանում:
– Ո՞ւմ է ավելի շատ հետաքրքրում, և զարգացում ունի՞ արդյոք այս արվեստը։
– Դեռ շատ զարգացումներ չունի, վաճառքը շատ մեծ չէ, բայց թե՛ տեղաբնիկներին և թե՛ սփյուռքահայերին շատ է հետաքրքրում։ Տուրիստները Հայաստանից տանում են մի կտոր հուշամեդալ, որպեսզի միշտ հիշեն Հայաստանը, դա նաև կօգնի՝ նրանք պատմեն իրենց ընկերներին քաղաքի և մարդկանց մասին։
– Իսկ ո՞ր մեդլյոնի վրայի ո՞ր պատկերներն են առավել պահանջարկ ունեցողները։
– Արցախյան տատիկը և պապիկը, նուռը, արարատը, հին թագավորները. հիմնականում այսքանը։
– Գիտեմ, որ Դուք մասնագիտությամբ իրավաբան եք և աշխատում եք ձեր մասնագիտությամբ․ ինչպե՞ս եք կարողանում լինել և՛ իրավաբան, և՛ վաճառող։
-Իրականում իմ մասնագիտությունը և աշխատանքը այսքանով չի վերջանում, և դա իմ երկրորդ մասնագիտությունն է։ Ես աշխատում եմ և՛ իրավաբան, և՛ խոհարար, և՛ պարուսույց, և՛ տաքսի եմ վարում, նաև կարողանում եմ անել այս վաճառողի աշխատանքը։
-Իսկ չե՞ն խանգարում մեկը մյուսին։
– Երբ մարդ սիրում է աշխատել, ոչինչ չի կարող իրեն խանգարել։ Ասեմ, որ օրվա մեջ ունեմ մի քանի ազատ ժամեր, որը ուզում եմ մեկ այլ աշխատանքով լրացնել։
Հարցազրույցը՝ Արշալույս Ադամյանի
2-րդ կուրս
