Գայանե Վարդիկյանը սովորել է Երևանի պարարվեստի ուսումարանի դասական պարի բաժնում: Աշխատել է Երևանի Ա.Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ազգային ակադեմիական թատրոնում՝ որպես բալետի արտիստ: 2009թ․-ից աշխատում է Կապանի Ա.Շիրվանզադեի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում՝ որպես դերասանուհի և պարուսույց:
Ինչպե՞ս էիք պատկերացնում Ձեր կյանքը երիտասարդ տարիքում:
– Անամպ, լուսավոր և սպասումներով լի։
-Արդյո՞ք ամեն ինչ Ձեր պատկերացումներով ու երազանքներով գնաց:
– Իհարկե ոչ: Մինչև 20 տարեկանը այդպես էր: Հետո կյանքը ինձ գցեց իր հորձանուտը, որը տևեց համարյա 20 տարի:
-Կուզեի՞ք ամեն ինչ այլ կերպ լիներ, և Դուք լրիվ այլ ուղղությամբ գնայիք:
– Մինչև թատրոնի դերասան դառնալը ուզում էի ամեն ինչ ջնջվեր, ու նորից սկսվեր կյանքս, բայց թատրոնի բեմը ամեն ինչ մոռացնել տվեց:
-Ի՞նչ է տվել թատրոնը Ձեզ և Դուք` նրան։
– Ես դեռ ոչինչ չեմ տվել, բայց թատրոնը ապրելու ու արարելու երջանիկ հնարավորություն:
-Նաև պարուսույց եք, ինչպե՞ս եք կարողանում համատեղել 2 տարբեր մասնագիտություններ:
– Ցանկության դեպքում համատեղելը դժվար չէ, եթե մարդկային գործոնը չի խանգարում, ամեն ինչ հաղթահարելի է:
-Այդ մասնագիտությունները ունե՞ն նմանություններ:
– Բազում: Երկուսն էլ պահանջում են աշխատասիրություն, նվիրվածություն և դերասանի վարպետություն:
-Եթե լիներ իրավիճակ, որ ընտրեիք այդ մասնագիտություններից միայն մեկը, ո՞րը կլիներ Ձեր ընտրությունը:
– Թատրոնը: Երևի հոգիս հավետ հյուսվել է նրան ու չի էլ կամենում ետ քանդվել։
-Եղե՞լ են կերպարներ,որոնք չցանկանալով եք մարմավորել:
– Ոչ: Իմ բոլոր կերպարներն էլ սիրելի և հոգուս մոտ են եղել, նույնիսկ ըստ հանդիսատեսի` բացասական կերպարներս ունեն իրենց արդարացումը:
-Լավ կամ վատ տրամադրությունը կարո՞ղ է խանգարել Ձեր խաղին:
– Ես ամեն ինչ թողնում եմ դրսում ու մտնում թատրոն, ինչպես եկեղեցի կմտնեմ:
-Կա՞ն խոսքեր, բառեր, որոնք ասում եք բեմ դուրս գալուց առաջ, եթե այո, ինչքանո՞վ են դրանք օգնում:
– Խնդրում եմ Աստծուն, որ իմ հետ լինի: Առ այսօր օգնել է:
-Ըստ Ձեզ` ինչպիսի՞ն կլինի թատրոնի ապագան:
– Թատրոնը եղել է, կա ու հավետ կապրի․․․ Քանի գոյություն ունի մարդկությունը, այն մշտապես հայելու նման ցույց կտա մարդկությանն իր դեմքը՝ գեղեցիկ, թե այլանդակ, բարի, թե չար…
-Իսկ ինչպիսի՞ն կցանկանայիք տեսնել հայ թատրոնի հանդիսատեսին:
– Սպասումով լի, հանդուրժող ու արդար քննադատ:
-Այժմ շատ դերասաններ ցանկանում են հայտնվել էկրանին, երբևէ կնկարահանվե՞ք ֆիլմերում կամ հեռուստասերիալներում:
– Թատրոնի բեմը չի փոխարինվում նույնիսկ ամենամեծ նկարահանման հրապարակով, այնտեղ չկա հեքիաթ, չկան հանդիսատեսի աչքեր, չկա կենդանի շփում: Եթե նկարահանվեմ էլ, դա կլինի միայն հետաքրքրություն, ուղղակի փորձելու համար և ինչպես շատ դերասաններ` գումար աշխատելու համար, բայց դա ինձ չի գերում:
-Կյանքում առավելապես ի՞նչն եք կարևորում:
– Կարևորում եմ մարդկային մաքուր փոխհարաբերություններն ու օգտակար լինելու հնարավորությունը մարդկանց ու արվեստին:
Հարցազրույցը՝ Սոնա Սողոմանյանի
2-րդ կուրս
