Թողած ապահով Փարիզը, եկա իմ մի կտոր պատերազմին մասնակցելու.
Ջորջ Պողոսյան
Կան մարդիկ, ովքեր հայրենիքի մասին խոսելու կարիք չունեն, քանի որ նրանք գործով են ապացուցում իրենց հայրենասիրությունը: Այդպիսի մարդկանցից է Ջորջ Պողոսյանը, ով Ֆրանսիայից եկել է Հայաստան, կամավոր սկզբունքով զորակոչվել հայկական բանակ, մասնակցել պատերազմին, իր պարտքը կատարել հայրենիքի առջև:
Ջորջը ծնվել է Լիբանանում, 1984 թվականին տեղափոխվել է Ֆրանսիա, երբ Լիբանանում դեռ պատերազմ էր: Մասնակցել է Բեյրութի հայկական թաղամասների ինքնապաշտպանությանը:
-Պապս Ցեղասպանությունից փրկվել է, և ութ տարեկանում Ադանայից Սիրիա հասել, այնտեղից էլ Լիբանան: Նա Հայաստանի մասին շատ էր պատմում, շատ էի տպավորված մեր հայրենիքի մասին պատմություններից: Երբ Ֆրանսիայում իմացանք Հայաստանում կատարվող իրադարձությունների՝ պատերազմի մասին, որոշեցի անպայման գալ ու մասնակցել: 1993 թվականին եկա Հայաստան: Օդանավակայանում հանդիպածս առաջին իսկ մեքենայի վարորդին խնդրեցի ինձ զորամաս տանել: Վարորդն հարցրեց, թե ինչու եմ Ֆրանսիան թողել և այդ վտանգավոր շրջանում Հայաստան եկել: Ես էլ ժպտալով պատասխանեցի, որ թողած ապահով Փարիզը, եկել եմ իմ մի կտոր պատերազմին մասնակցելու, հակառակ դեպքում ինձ հայ համարել չէի կարողանա: Զորամաս հասնելուց երեք օր անց արդեն մասնակցում էի Մարտակերտի շրջանի մարտական գործողություններին,- պատմում է Ջորջը:
Պատերազմի ամբողջ ընթացում Ջորջ Պողոսյանը եղել է «Եղնիկներ» հայդուկային ջոկատի անդամ: Իսկ պատերազմի ավարտից հետո Հայաստանում հանդիպել է իր ապագա կնոջը: Ամուսնանալուց հետո վերադարձել Ֆրանսիա, որտեղ սկսել է զբաղվել գործվածքի արտադրությամբ: Այժմ էլ Ջորջի տղան՝ Նարեկը, գալով Հայաստան կամավոր սկզբունքով զորակոչվել է ՀՀ Զինված ուժեր:
-Ինչո՞ւ ուրիշի երեխան պիտի ծառայի, իսկ իմ երեխան՝ ոչ: Չէ որ դա խաբեություն է: Այդ դեպքում ես կեղծ հայրենասեր կլինեմ: Հույս ունեմ, որ մեր օրինակով շատ սփյուռքահայեր կվերադառնան և կծառայեն իրենց հայրենիքին,- այսպիսին է Ջորջի կարծիքը որդու որոշման վերաբերյալ:
-Ցանակնում եմ, որ զավակներս իրենց ապագան հայրենի հողին կառուցեն, չկորչեն օտարության գրկում: Վերջերս էլ պաշտոնապես Հայսատանի Հանրապետության քաղաքացի դարձա: Այժմ Ֆրանսիայում քիչ ընտանիքներ են մնացել, որ հայերեն են խոսում: Ինձնից էլ մեծ ջանքեր պահանջվեցին մեր լեզուն պահելու և այն իմ երեխաներին փոխանցելու համար: Հպարտ եմ, որ այժմ տղաս ծառայում է հայկական բանակում, իսկ աղջիկս՝ իսկական հայուհի մեծանում,-շարունակելով ավելացնում է ազատամարտիկը:
Հայրենասիրությունը գեներով է փոխանցվում: Պողոսյանների ընտանիքը այդ փաստի վառ ապացույցն է:
Նորայր Հարությունյան
2-րդ կուրս
