«ԿԱՐԵՎՈՐՆ ԱՅՆ Է, ՈՐ ՄԱՐԴ ՉԿՈՐՑՆԻ ՀՈԳՈՒ ԶԳԱՅԱՐԱՆՆԵՐԸ»

«ԿԱՐԵՎՈՐՆ ԱՅՆ Է, ՈՐ ՄԱՐԴ ՉԿՈՐՑՆԻ ՀՈԳՈՒ ԶԳԱՅԱՐԱՆՆԵՐԸ»

1366

Եթե Իրինդ գյուղի ամենաերկարակյաց կնոջը՝ Ազնիկ տատիկին, խնդրեք, որ նա պատմի իր կյանքի մասին, նա մտովի կտեղափոխվի 1938 թվականի մարտ ամիսը։ Հենց այդ թվականի մարտի ութին է աքսորվել նրա հայրը։ «Լաո, ըդ օր պոլորի հըմար տոն ը, ըմ հըմար սուկ»,- այս տողը դաջվել է 11 ամյա աղջկա գլխում 82 տարի առաջ և այդպես է չի սպիացել։

Ազնիկ տատը (Ազնիվ Կարապետյան) ծնվել է 1927 թվականին Թալինի շրջանի Իրինդ գյուղում։ 1938 թվականին՝ հոր աքսորից հետո, նրանք կորցրել են ողջ ունեցվածքը։ Ազնիկ տատը նույնիսկ դադարել է դպրոց գնալ և ստիպված աշխատել է՝ օրվա հաց վաստակելու համար։ «Լաո, ըմ թայեր կիրք ը վերցեն, ես՝ մանգաղ»,- այսպես է Ազնիվ տատը հիշում մանկության տարիները։ 

Հպարտանում է, որ ամուսնանալով 1947 թվականին՝ հայրենիքին 11 զավակ է նվիրել, և տխրում է, որովհետև ֆինանսական դժվարությունների պատճառով չի կարողացել երեխաներին բուհ ուղարկել՝ սովորելու։ Այսօր Ազնիկ տատն ունի 25 թոռ, 34 ծոռ ու 2 թոռի թոռ։ Նրա խոսքով՝ աշխարհում ոչինչ արժեք չունի՝ բացի ընտանիքից։ Ասում է, որ հաճախ է տխրում, որովհետև զավակներից ընդամենը 6-ն են իր հետ Իրինդում ապրում, բայց հոգու խորքում երջանիկ է, որովհետև նրանք հոգով միշտ իր հետ են։

Հաճախ են իրինդցիները հպարտանում, որ ունեն նման բարի և սրտացավ համագյուղացի, որը միշտ պատրաստ է յուրաքանչյուրին օգնել ։

Ավաղ, ծերությունն անհետևանք չի անցել Ազնիկ տատի կողքով։ Հիմա անկողնուն գամված՝ տեսողությունից և մասամբ լսողությունից զրկված տատիկը, երբեք չի տրտնջում տարիների վերքերից ու ասում է, որ կարևորն այն է, որ մարդ չկորցնի հոգու զգայարանները։

Դիանա Պետրոսյան
2-րդ կուրս

Կիսվել