Մասնագիտությամբ ատամնաբույժ այս աղջիկը կարող է մարդկանց զարմացնել իր բարությամբ, խանդավառ տեսակով և ուժեղ կամքով: Կուզենայի ծանոթացնել ձեզ Լուսինե Հոլիկյանի հետ, ով կյանքում բազում դժվարություններ է հաղթահարել, և երբեք չի հանձնվել: Լուսինեն դեռ 5 տարեկան է եղել, երբ նկատել է լուրերի թողարկման ժամանակ հեռուստացույցի անկյունում ձեռքերով «պարող» մի կնոջ, իսկ երբ հարցրել է պապին, թե ի՞նչ է նշանակում այդ ամենը, պապը պատասխանել է, որ դա չլսող մարդկանց համար է. դա նրանց լեզուն է:
«Հիշում եմ, որ 2 ձեռքով ականջներս փակեցի, որ ես էլ հասկանամ այդ կնոջ շարժումները, բնականաբար, չհասկացա, բայց ինձ հետաքրքրեց՝ ինչպես կարող է մարդը չլսել»,-պատմում է Լուսինեն:
Չանցած 2.5 տարի Լուսինեն կորցնում է լսողությունը. «Բախտի բերմամբ՝ ես կորցրեցի լսողությունս և անգամ չեմ հասկանում՝ ի՞նչ կապ կար, այն օրվա իմ հարցի և լսողությանս կորստիս միջև: Բայց հետաքրքիր է, որ ես, երեխա լինելով, ուզեցի չլսել ձայներ, ու, չանցած երկար ժամանակ, ուղղակի խլացա»: Լուսինեն շատ հեշտ է համակերպվել այդ փաստի հետ և շարունակել է ապրել այնպես, ինչպես ապրում էր մինչ այդ․ ամբողջությամբ կարողացել է մտնել այդ կյանքի մեջ, ընդունել նրա թե՛ դրական, թե՛ բացասական կողմերը:
«Երբ կորցրեցի լսողությունս, 2-րդ դասարանում էի։ Մինչ այդ երաժշտական դպրոց էի գնում, բայց չլսելուս պատճառով այլևս չգնացի», – հիշում է բարդ փորձության միջով անցած աղջիկը:
Այդ ժամանակ Լուսինեի քույրիկը նույնպես հաճախում էր երաժշտական դպրոց, և Լուսինեն սկսել էր երաժշտությունը հասկանալով զգալ: Նա ձեռքը դնում էր նվագող սարքին և զգում ՝ ինչ տեմպ է, իսկ երբ մեկը երգում էր, երգի բառերը հասկանալու միակ տարբերակը երգողի շուրթերին նայելն էր: Միայն տարիներ հետո Լուսինեն հասկացավ, որ բոլոր խուլ մարդիկ միայն այդ կերպ կարող են հասկանալ երաժշտությունը:
Տարիներն անցնում էին, իսկ Լուսինեն հավատը չէր կորցնում և գիտեր, որ մի օր կրկին կլսի, չնայած, որ շատ բժիշկներ ասում էին, որ այլևս երբեք չի վերականգնվի լսողությունը: Իսկ այդ երկարաձիգ տարիներին Լուսինեն սկսել էր անվերջ կարդալ ու խույս տալ մարդկանցից, քանի որ միտքը, որ նա չի կարող հասկանալ նրանց, իրեն տանում էր դեպի ընթերցանությունը: Տարիները շարունակում էին անցնել լռության մեջ, մինչև մի օր Լուսինեն վիրահատության շնորհիվ կարողացավ նորից լսել և զուգահեռաբար լինել և՛ լսողների և՛ խուլերի աշխարհում:
Այժմ Լուսինեն ունի ինստագրամյան հարթակ, որտեղ ներկայացնում է խուլերի մշակույթը լսողներին և ինտեգրում խուլերին լսողների աշխարհ: Ինստագրամյան այդ էջում կարող ենք տեսնել բազում երգեր, որոնք Լուսինեն թարգմանում է ժեստերի լեզվով, որպեսզի խուլ մարդիկ նույնպես հասկանան երգերի բառերը: Լուսինեն խոստովանում է, որ այդ գործընթացը երկար աշխատանք է պահանջում, սակայն այս գործը նա անում է սիրով, քանի որ կան մարդիկ, ովքեր երազում են հասկանալ և´ երաժշտությունը և´ երգի բառերը, ինչպես որ նա էր երազում տարիներ առաջ:
Հարցին, թե ինչպե՞ս է կարելի կազմակերպել խուլերի և լսողների շփումը այն ավելի հաջողված դարձնելու համար, Լուսինեն պատասխանեց, որ Հայաստանում կարծրատիպ կա, որ եթե մարդն ունի լսողության խնդիր, ուրեմն շատ բան չի կարող հասկանալ: Այս մտածողության պատճառով պատնեշ է առաջանում լսող-չլսող մարդկանց միջև: Խուլերին շատ դժվարությամբ են աշխատանքի ընդունում, և չեն փորձում մտնել նրանց դրության մեջ: Պարզապես պետք է շփում լինի, տրվի հնարավորություն ինտեգրվելու լսողների աշխարհ, աշխատելու և առաջ գնալու, և ի վերջո կլինի հավասարություն,- նշեց Լուսինեն:
Այժմ, երբ վերականգնվել է Լուսինեի լսողությունը, նա շատ կարևոր է համարում իր կյանքում այդ էտապի լինելը, քանի որ իր կյանքն այդ ժամանակ նույնպես հետաքրքիր է եղել, իսկ այժմ կարող է հանգիստ ապրել 2 աշխարհներում՝ օգնելով մարդկանց:
Լիլիթ Խլղաթյան
2-րդ կուրս
