Կարանտինային սիրո երեք պատմություն։
Աննան ու Նարեկը
«Բանակ հաղթահարած զույգի համար կարանտինը խաղ ու պար է». միմյանցից անկախ նույն արտահայտությունն են անում Աննան ու Մերին՝ իրենք իրենց սփոփող տոնով:
Աննան հպարտորեն հայտարարում է՝ ինքն արդեն 26 օր է՝ տանից դուրս չի եկել, մի կողմից սոցիալական պատասխանատվությունն է զսպում, բայց մյուս կողմից էլ, ախր, Նարեկն է՝ սիրելին, այս օրերի իր կարոտը:
«Ամեն օր խոսում ենք, երկար, ժամերով խոսում ենք, բայց եթե հնարավորություն չկա մի անգամ գոնե գրկելու, ո՞նց կլինի․ պիտի գրկես, չէ՞, որ կարոտն անցնի»,- ասում է Աննան:
Զույգի համար Արմավիր-Երևան ճանապարհն երբևէ այսքան երկար չի եղել․ եթե առաջ կիլոմետրերը միայն չափման միավոր էին, հիմա դրանք թվում են անհաղթահարելի պատնեշներ:
«Նարեկի հայրը Երևանում է աշխատում, ու տեսականորեն հնարավոր է իր հետ գնալ Արմավիր, բայց ինչպե՞ս մի սիրելիին տեսնելու համար վտանգեմ մյուսին: Ես ինձ համար չեմ վախենում, այլ՝ հորս. սրտի խնդիրներ ունի ու սովորական գրիպն անգամ անհետևանք չի անցնում»,- բացատրում է 21-ամյա Աննան:
Նարեկ-Աննա զույգը արդեն 5 տարեկան է, ու չնայած, իրենց խոսքով, ամեն րոպե գրելու, զանգելու փուլն անցել է, բայց հո տեսնելունն անժամկե՞տ է: Մնում է միայն համբերել, բայց, թե է՞լ ինչքան՝ հայտնի չէ:
Մերին ու Գրիգը
«Շաբաթը մեկ կամ երկու անգամ գալիս է, մի քանի ժամով տեսնվում ենք, գալը խնդիր չէ, Էջմիածնի գրանցում ունի, բայց հետ գնալու համար զարտուղի ճանապարհ գիտի, դրանով է գնում, թե չէ չեն թողնի, եթե հիմնավոր պատճառ չունես»,- հանցագործություն մասին հաղորդում տալու նման ասում է Մերին՝ նկատի ունենալով Երևանում բնակվող ընկերոջը՝ Գրիգին:
7 տարի ընկերություն անող զույգի համար սա միմյանց չհանդիպելու ամենամեծ ժամանակահատվածն է՝ չհաշված բանակային 2 տարին:
«Ինչ կարանտինը սկսվել է, Գրիգը շատ է փոխվել, ես իրեն էսքան էմոցիոնալ չգիտեի. զանգում է, գրում է անընդհատ․ ինչ խոսք, հաճելի է: Իսկ հանդիպելիս հիմնականում մեր տանն ենք լինում, ես նախապես ինչ-որ բան եմ պատրաստում իր գալուց առաջ, ու իրեն էլ թվում է, որ ես ամեն օր բան եմ պատրաստում»,- ծիծաղում է Մերին:
Շփվելու համար զույգը նախընտրում է Viber ու Telegram՝ էդպես հարմար է, բայց խոսքը ամենևին էլ 24-ժամյա շփման մասին չէ, յուրաքանչյուրն իր համար առանձին ժամանակ ունի: Մերին նկարիչ է, քաղաքային տեսարաններից ֆոտոներ ունի արած, հիմա էլ դրանց նմանությամբ կտավին ձևեր է փոխանցում:
«Մտածում էինք վեր կենալ, գնալ Սաղմոսավանք, մարդ չէր լինի, ես էտյուդներ կանեի, բնության հետ կշփվեինք, բայց չգնացինք․ պատկերացրեք, եթե բոլորը մեզ պես մտածեն ու գնան, ինչ կլինի»,- ասում է նա:
Հիմա նրանք բավարարվում են միասին ֆիլմեր դիտելով, հետո քննարկելով ու մեկ-մեկ էլ մարզանք անելով. «Մի երկու օր որոշեցինք մարզվել միասին, բայց էնքան էինք ծիծաղում ընթացքում, որ տատիկը խնդրեց հրաժարվել էդ մտքից»,- ասում է Մերին: Կարանտինի ավարտից հետո նրանք շատ պլաններ ունեն, բայց առաջին հերթին գնալու են ձիարշավարան. դա դեռ ապրիլի 7-ի համար էր պլանավորված:
Լիանան և Հարությունը
«Երբ ողջ օրը լարված աշխատում ես, ժամանակ չի լինում ուրիշ բանի վրա կենտրոնանալ, բայց հենց ավարտում եմ, կամ ազատ ժամանակ է լինում, միանգամից հեռախոսը վերցնում եմ, զանգում Լիանին ու թեկուզ երկու բառ, բայց խոսում ենք»,- ասում է Հարությունը․ նա ինժեներ է, ու տանից աշխատելիս գործն ավելի շատ է լինում:
Նրա սիրելին Լիանան է՝ լրագրող, ում հետ հանդիպումներն էականորեն կրճատվել են:
«Գործի բերումով այն օրերին էլ ամեն օր հանդիպել չէր ստացվում, իսկ հիմա տեսնում ենք իրար միայն կիրակի օրերին: Եթե առաջ դրսում էինք զբոսնում, սրճարան գնում, հիմա ժամանցը միայն ընտանեկան է: Հարութենք մեծ բակ ունեն, սիրուն շունիկ, ուստի շաբաթվա մեջ մի օր չարություն ենք անում ու հանդիպում»,- պատմում է Լիանան:
Բայց միայն կիրակի օրերին հանդիպելով՝ շատ բան չի փոխվում: Շաբաթվա մյուս օրերին գործին են խառնվում բազմատեսակ մեսենջերները ու կապի միջոցները, հիմնականում նախընտրում են WhatsApp-ը.
«Օրվա ընթացքում գրում ենք, զանգում, բայց քնելուց առաջ տեսազանգը պարտադիր է, իրար տեսնում ենք, նոր հանգիստ քնում, ու էդպես ամեն օր»,- ավարտում է Լիանան:
Ռիմա Գրիգորյան
3-րդ կուրս
