Լեռնիկ Հակոբյան ծնվել է Լեռնային Ղարաբաղում: Ապրում և ստեղծագործում է Արցախում:
ՀՀ և Արցախի գրողների միության անդամ է և 7 գրքերի հեղինակ:
–Ինչպե ՞ս սկսեցիք գրել: Ի ՞նչն է Ձեզ ոգեշնչում:
-Ոգեշնչվել եմ հայրենի գյուղից:
–Հիշու՞մ եք, թե ում եք առաջինը ցույց տվել Ձեր առաջին բանաստեղծությունը:
-Ծնողներիս: Ցույց տվեցի հայրիկիս ու նա խրախուսեց ինձ: Հետո իմ բանաստեղծությունների ունկնդիրը դարձավ իմ հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչը:
–Գրողներից ո՞վ է Ձեզ արվեստով ավելի մոտ: Ումից եք ոգեշնչվում:
-Հստակ չեմ կարող ասել: Մեր մեծերից շատերից կարելի է ոգեշնչվել: Դա թողնում եմ ընթերցողներիս հայեցողությանը: Նրանք դա ավելի լավ կզգան:
–Համաձա՞յն եք այն մտքի հետ, որ մարդիկ սկսել են քիչ կարդալ: Ի՞նչն է պատճառ Ձեր կարծիքով:
-Քիչ կարդալը հանրային բնույթ է կրում և բանականաբար վատ է անդրադառնում մարդու վրա: Նրանք պետք է շահագրգռված լինեն շատ կարդալ: Ես չեմ ընդունում, երբ ասում են, որ համացանցում ամեն ինչ կա: Չպետք է դրանով սահմանափակվել: Պետք է շատ կարդալ:
–Պարոն Հակոբյան, գիտեմ, որ Ձեր հայրը նույնպես հայոց լեզվի և գրականության ուսուցիչ է եղել: Արդյո՞ք դա ունեցել է ազդեցություն Ձեր մասնագիտության հարցում:
-Բանկանաբար ծնողը կամա թե ակամա, որոշակի չափով ազդում է երեխայի մասնագիտության ընտորության հարցում, անկախ նրանից, թե երեխան ինչ մասնագիտություն է ընտրելու:Սակայն իմ ծնողների՝ հիմանականում հայրիկիս միջոցով ես մեծ սեր եմ ձեռք բերել դեպի հայ գրականությունը: Ոգեշնչվել ու այդտեղից ես սկսկել եմ իմ առաջին քայլերը:
–Եթե հնարավորություն ունենայիք վերադառնալ երիտասարդություն, արդյո ՞ ք կփոխեիք Ձեր մասնագիտությունը:
-Ես ինձ երիտասարդ եմ համարում և վերադառնալու կարիք չկա(ժպտում է) : Այնուամենայնիվ, ոչ: Ողղակի ավելի շատ կգրեի, կճանապարհորդեի: Ստեղծագործելը Աստվածատուր շնորհ է: Գրողներն են կերտում ապագան, իսկ ընթերցողները իրականացնում են գրողի երազանքը:
Հարցազրույցը վարեց Աննա Ղուակսյանը
3–րդ կուրս
