Դեռ չէր հայտարարվել զորահավաք, երբ Սյուզիի հայրը Վարսեր գյուղից, (այն գտնվում է Գեղարքունիքի մարզում) շտապեց առաջնագիծ։ Հայրը գնաց իր պարտքը կատարելու, դուստրն էլ հոր թիկունքում իր գործն է շարունակում։ Սյուզին իր շուրջն է հավաքել արցախցի երեխաներին և որոշ չափով փորձում է նրանց օգտակար լինել։ Սյուզիի հետ խոսելիս խնդրեցի, որ մի քիչ պատմի երեխաների մասին։ Նա այսպես արձագանքեց իմ հարցին.
-Լսի՛ր, էնքան լավ երեխեք են չես պատկերացնի, էնքան ուժեղ, կյանքով լեցուն։ Մեր հարկի տակ ընդունեցինք, ինչքան որ հնարավոր էր շոր ու սնունդ հասցրինք, մի քիչ խոսեցինք, խաղացինք, որ ցրվեն երեխեքը։ Իսկ էս իրավիճակի հետ կապված ոչինչ չուզեցինք հարցնել, որովհետև չէին կարողանում իրենց տեսածը պատմել, մենք էլ չուզեցինք կրկնակի ցավ պատճառել։
Լուսանկարը Սյուզաննա Նավասարդյանից (Սյուզին ՝ձախ կողմի աղջիկն է)։
Նրա շուրթերից ոչ մի տրտունջ չլսեցի, միայն մի բան էր անընդհատ կրկնում.
-Ես Սյուզաննա Արայիկի Նավասարդյան եմ։ Ես Արոյի աղջիկն եմ։
Սյուզին 19 տարեկան է, սովորում է Բրյուսովի պետական համալսարանի՝ թարգմանության և միջմշակույթային հաղորդակցության ֆակուլտետի, գերմաներեն միջմշակույթային հաղորդակցության բաժինը։ Նա նաև ստեղծագործում է։ Գրում է տարբեր թեմաներով։ Այս օրերին ավելի շատ է գրում ստեղծված իրավիճակի ու հերոս հոր մասին։
Մի տեսակ սառել է օդը,
Ու խեղդում է ինձ կարոտը,
Ուզում եմ գալ մոտդ,
Բայց ասում են §պատերազմ¦:
Թող լինի լավ գրքի վատ կազմ,
Ընդամենը թվացյալ երազ,
Որ արթնանամ, դու գաս
Ու երբեք էլ չգնաս։
Օֆելյա Հովհաննիսյան
2-րդ կուրս
