Սուսաննա Ղուլյանը Արցախի Դրախտիկ գյուղի Վազգեն Բաղդասարյանի անվան միջնակարգ դպրոցի տնօրենն է` սկսած 2018 թվականի սեպտեմբերի 1-ից: Արցախում ընթացող պատերազմական գործողությունների պատճառով արդեն մի քանի շաբաթ է՝ գտնվում է ՀՀ Տավուշի մարզի Դիլիջան քաղաքում:
-Ե ՞րբ եկաք Հայաստան:
-Հայաստան եկանք հոկտեմբերի 16-ին: Մինչ այդ գյուղում էինք: Հիմնականում տանն էինք գտնվում:
-Ապաստարաններում չէի ՞ք լինում:
-Գյուղը ապաստարանների կարիք ունի, գյուղում ապաստարաններ չկան:
-Ինչպե ՞ս հասաք Հայաստան:
-Մեզ հրաման տվեցին, որ կանայք և աղջիկները պետք է դուրս գան գյուղից: Եվ մենք, մեր անվտանգության մասին մտածելով, այդպես էլ արեցինք՝ եկանք Հայաստան:
-Վերջին անգամ ե ՞րբ եք եղել դպրոցում:
-Դպրոցը հրթիռակոծեցին հոկտեմբերի 6-ին: Մենք գնացինք, որ կարգի բերենք, հավաքենք, ինչը հնարավոր է՝ պահենք: Հիմա գյուղում երևի մարդ չկա, իսկ դպրոցս չգիտեմ՝ ինչ վիճակում է գտնվում:
-Ի ՞նչպիսին էր դպրոցը մինչ հրթիռակոծությունը:
Նոր էր վերանորագված, բավականին լավ վիճակում էր գտնվում: Նույնիսկ դպրոցի բակում հող էինք մշակել, որ ծաղիկներ ցանենք, բայց…
-Խոսու ՞մ եք Ձեր աշակերտների հետ:
-Նրանք նույնպես Հայաստանում են: Կապ ենք պահում իրար հետ: Մի մասը սկսել են հաճախել Հայաստանի դպրոցներ, որ ուսումը կիսատ չթողնեն:
-Հիմա, երբ Հայաստանում եք, ի ՞նչ տեսքով է դպրոցը հայտնվում Ձեր հիշողությունների մեջ:
-Մենք մեր դպրոցում շատ անելիքներ ուեինք, կիսատ թողած գործեր: Երբ խաղաղություն լինի, մենք բոլորս էլ անպայման վերադառնալու ենք ու շարունակենք այն, ինչը սկսել էինք:
Լուսինե Գուլյան
2-րդ կուրս
