Մի ծանր ու անսովոր լռություն է: Թվում է՝ ամեն բան սառել, մնացել է օդում, և ուր որ է ցած կընկնի ու կպայթի: Մեկ էլ ամբողջ թաղով մեկ ծիծաղախառն մի ձայն.
-Նանի՜դ հարսնիքը հիշես:
Սարիբեկի (իսկական անունը՝ Մնացական) ձայնն է:
-Ամեն օր կհավաքեր ջահելներին ու նարդի կխաղար: Ամեն կրելուց էլ ըսպես կբղավեր,-հիշում է Սարբեկի կրտսեր աղջիկը՝ Անուշը:
Ախուրյանի շրջանի Ախուրիկ գյուղի զուսպ ու խելացի բնակչի մեջ միաժամանակ միահյուսված էին սևն ու սպիտակը:
-Ամեն առիթի ժամանակ առաջինը խաղաղության կենացն էր խմում,- հիշում է Անուշը:
Խելոք, ուրիշին հասնող, սովորող տեսակ էր այս կերպարը:
-Սովորող էր ամենուրեք: Մի օր, երբ արդեն բոլորել էր յոթանասունը, տուն մտավ ձեռին մի պղինձ, ասաց. «Կլայեկել եմ(անագապատել) , ըսի էլ սովրա», – հպարտ-հպարտ պատմում է դուստրը:
1941թ-ի հունիսի 22-ն էր. տասնութամյա Սարիբեկը պարի իր խմբով պիտի մեկներ Մոսկվա՝ համերգի: Վաղ առավոտյան խումբը սպասում էր գնացքին, նրանց մեջ նաև Սարիբեկը. գնացքն ուշանում էր: Հենց այդ պահին էլ հավաքված ամբոխը լսեց պատերազմի գույժը:
Պատանի Սարիբեկը գնացք նստեց, բայց ուրիշ ուղղությամբ:
Բեռլին հասնելը, պատերազմը,Նվեր Սաֆարյանն իր գաղափարական կերպարով, հաղթանակը ապա Բեռլինի պատի տակ քոչարի պարելը կերտեցին Սարիբեկի «Եղբար» տեսասկը.
-Եղբարը կարգ ու կանոն սիրող էր,- պատմում է Սարիբեկի ընկերը՝ Ավետիսը:
«1945 թ-ի ամառն արդեն կիսվել էր, երբ լուր եկավ, որ մյուս օրը զորացրելու են ինձ ու ընկերներիս: Այդ գիշեր մի վայրկյան աչք չկպցրինք: Մի քանի ժամում հիշեցինք ու վերապրեցինք ամեն ապրածը»,- իր հուշերում գրի է առել Սարիբեկը:
Վերադառնալով հայրենի օջախ՝ ամուսնացավ հարևանի աղջկա՝ Բուրիկի հետ, ում վրա աչք էր դրել պատերազմից առաջ: Երեք աղջիկ ու երկու տղա զավակ ունեցավ: Ապրեց, արարեց ու կերտեց մարդու, հայի, հոր իր կերպարը:
-Մարդ ընբես պդի աբրի, օր իրանից հեդո բարի անուն թողա…
Հ.գ. կենսագրական բոլոր տվյալները վերցված են Մնացական Չաքիմյանի հիշողությունների տետրից:
Մարինե Երեմյան
2-րդ կուրս
