Արմենը միակը չէ, ում գրավեց ծրագրավորումը ոչ որպես բարձր վարձատրվող մասնագիտություն: Հիմա էլ ցանկանում է իր ներդրումն ունենալ ու հայտնի դարձնել աշխարհին:
– Մասնագիտության ընտրությունն ինչպե՞ս կատարեցիք: Տարիներ առաջ դժվար էր ասել, որ Հայաստանում այսքան կզարգանա ՏՏ ոլորտը:
-Դե ամեն տարի ներկա եմ լինում «Դիջիթեք Էքսպո»-ին, մի անգամ էլ աչքովս ընկավ «Մայքրոսոֆթ ինովացիոն կենտրոն»-ի տաղավարը: Հետաքրքրվեցի իրենց կրթական ծրագրով, գրավեց բոլոր առումներով, դրան գումարվեց ոլորտի հանդեպ հետաքրքրությունս ու որոշեցի ուժերս փորձել: Տարիներ առաջ միանշանակ ասել, թե ոլորտը նման թափ կստանա Հայաստանում, մի քիչ ֆանտաստիկայի ժանրից էր, բայց տեխնոլոգիական առաջընթացին զուգընթաց սկսեց պարզ դառնալ, որ հայերը ջանք չեն խնայում ոլորտը զարգացնելու համար:
– Արմեն, կարծիք կա, որ ծրագրավորումը չոր գիտություն է: Այստեղ միայն կոդ է ու կոդ: Այդպե՞ս չեք կարծում:
-Սա թյուր կարծիք է, իհարկե, քանի որ ծրագրավորումն ինքնին առանձին գիտություն կարելի է համարել: Չէ որ առաջարկվում ու իրագործվում են տարբեր խնդիրների լուծումներ, դրանով էլ հաճախ հեշտացնում առօրյա կյանքը: Իսկ կոդ գրելն ընդամենը դրա իրականացման բաղկացուցիչ մասերից մեկն է, ինչպես և նախագծումը, քննարկումն ու թիմային աշխատանքը: Ես ինքս մասնագիտության ընտրության հարցում լրիվ այլ ուղղություն էի նախընտրել. սովորել եմ Երևանի ճարտարապետության և շինարարության պետական համալսարանում։ Բայց տեսնելով, որ նման մասնագիտությունը կարող է ինձ համար առաջընթաց ապահովել ու լավ կարիերա, որոշեցի փոխել այն:
– Ծրագրավորողների պահանջարկն անասելի մեծ է Հայաստանում: Երևի աշխատանքային հայտարարությունների յուրաքանչյուր 2-րդը ծրագրավորողի հաստիքի համար է: Բայց երկիրը փոքր է, ի վերջո: Այսքան մասնագետը բավարար չէ՞ շուկան ծածկելու համար: Թե՞ դրսի հետ աշխատելու գործոնն է խթան:
-Ոլորտը կայծակնային արագությամբ է զարգանում, դրա համար էլ միանգամից նկատելի է դառնում մասնագետների պակասը: Հայաստանում ծրագրավորողի պահանջարկի մեծ լինելն էլ կապված է միջազգային շուկայում նրանց բարձր համբավի հետ: Բազմաթիվ լավ նախագծերի նախադեպեր կան:
– Իրավաբանի նպատակը արդարություն հաստատելն է, բժշկինը՝ կյանքեր փրկելը: Իսկ ծրագրավորողի՞նը:
– Ծրագրավորողինն էլ նրանց և ոչ միայն նրանց աշխատանքը ծրագրային ապահովման հեշտացնելն ու արագացնելը. շտապ օգնության աշխատակիցներն ավելի օպերատիվ են արձագանքում կանչերին ու կյանքեր փրկում շնորհիվ ներդրած համակարգերի:
– Ո՞րն էր Ձեր առաջին պրոեկտը, հիշու՞մ եք:
– Առաջին պրոեկտիս մասին չեմ կարող շատ փակագծեր բացել, բայց կասեմ, որ ուղղված էր ներքին ցանցեր ստեղծելուն ու դրանք ապահովելուն:
– Իսկ ի՞նչ ակնկալիք ունեք այսօր: Ի՞նչ քայլ եք ուզում կատարել այս ոլորտում:
– Կուզենամ մի քանի տարի անց իմ սեփական ընկերության դռները բացել, որը հետագայում ամբողջ աշխարհին ցույց կտա հայ ծրագրավորողի մտքի ճկունությունը:
– Ինձ թվում է՝ ծրագրավորողները որ աչքները փակեն, էլի կոդեր են տեսնելու: Ունենու՞մ եք ազատ ժամանակ այդ ամենից փոքր–ինչ կտրվելու համար: Եվ ի՞նչն է օգնում:
-Երբ նոր ես մուտք գործում ոլորտ, շատ ժամանակ ես ծախսում անընդհատ նոր գիտեկիքներ ձեռք բերելու համար: Հետո երբ «ռիթմի» մեջ ես ընկնում, կարողանում ես համատեղել աշխատանքն ու հանգիստ: Նստակյաց առօրյան հակակշռելու համար պետք է մարզասրահներ շատ այցելել: Մնացած զբաղմունքների համար էլ ազատ ժամանակ միշտ ունենում եմ:
– Կուզե՞իք ապրել մի դարաշրջանում, երբ դեռ չկային համակարգիչներ:
–Դժվար թե: Կարծում եմ՝ շատ անհետաքրքիր կլիներ:
– Ինչպիսի՞ն եք տեսնում ապագան: Երևի ինչպես ծրագրավորողների մեծ մասը՝ ռոբոտների ու արհեստական ինտելեկտի ձեռքու՞մ:
-Միանշանակ արհեստական ինտելեկտի միջոցով շատ հարցերի լուծումներ են տրվելու: Արդեն փորձարկումներ կատարվում են: Նման տեխնոլոգիաների ներդրումն ապագայում ուղղակի անհերքելի է: Այնպես որ, վաղ թե ուշ դրա ականատեսը լինելու ենք: Մնում է՝ հայ մասնագետները ” մտնեն ու շարժվեն գետի հունով”, որ մեր երկիրն էլ զարգանա:
Նելլի Մելքոնյան
3-րդ կուրս
