Հոկտեմբերի 2-ին Երևանի երիտասարդական մետրոն լիքն էր մարդկանցով: Բոլորը հավաքվել էին ճանաչելու և դիտելու 22-ամյա նկարիչ Ռոբերտ Նիկողոսյանի կտավները:
Ցուցահանդեսը անվանել էին «Բազմա-դիմագծեր», քանի որ այնտեղ ներկայացվող և ոչ մի նկար մյուսին նման չէր, սակայն նկարներում հանդես եկող բոլոր հերոսները ոչ միայն նման էին, այլ նաև «նույնն էին»: Մարդիկ գուցե տարբերվում են արտաքին տվյալներով, բայց նույնն են իրենց ձգտումներում և սպասումներում:
Այս ամենը տեսնում էինք նկարչի կտավներում, որոնք ասես խոսում էին մարդկանց հետ: Նույնիսկ նրանք, ովքեր շտապում էին, չէին կարողանում անտարբեր անցնել կտավների կողքով, դիտում էին, քննարկում, նկարվում, իրենց հարցերն ուղղում Ռոբերտին, վերջինս էլ սիրով պատասխանում էր բոլորի հարցերին:
Մինչ ցուցահանդեսի պաշտոնապես բացումը խոսեցի նկարիչ Ռոբերտ Նիկողոսյանի հետ և ստացա ինձ ու շատերիս հուզող, հետաքրքրող հարցերի պատասխանները:
Իմ այն հարցին, թե ինչու է ընտրել հենց երիտասարդական մետրոպոլիտենը, Ռոբերտը պատասխանեց, որ մարդկային հոսքն այնտեղ շատ է, ու իր համար շատ կարևոր է, որ մարդիկ տեսնեն և գնահատեն իր աշխատանքը:
Ցուցահանդեսում տեղակայված 10 նկարները ստեղծելիս երիտասարդ նկարիչը ոգեշնչվել է «Ստի թեորիա» բազմասերիանոց ֆիլմից:
Կտավներում հիմնականում բացասական կերպարներ են, բայց թե ինչու, նկարիչը պատասխանեց. «Բացասական կերպարները հուսադրող են, այսինքն երբ մարդ բացասական իրավիճակում է գտնվում, նա ավելի շատ կարող է հույս ունենալ»:
Նկարիչը փորձել է բացասական դիրքից գնալ դեպի հաջողակ դիրք, դեպի օրհնություն:
Ուշագրավ էին կտավների վերնագրերը, որոնցից շատերի ուշադրությունը գրավել էր հենց ինքնանկարի վերնագիրը՝ «Կգոհանամ»: Այն հոգևոր իմաստ է պարունակում իր մեջ, և նկարչի խոսքով մարդ պետք է գոհանա ամեն ինչից, սակայն ձգտի ավելիին և հույսը երբեք չկորցնի:
Ալինա Նալբանդյան
2-րդ կուրս
