Կինոմատոգրաֆների միությունը կազմակերպել էր հանդիպում կինոռեժիսոր, պրոդյուսեր, «Բարս Մեդիա» ընկերության փոխնախագահ Իննա Սահակյանի հետ: Իննան հանդիսանում է ներկայիս ամենահաջողակ կին գործիչներից մեկը, և նրա խորհուրդները յուրօրինակ վարպետության դաս էին նրանց համար, ովքեր հետաքրքրված են կինոյով և ռեժիսուրայով:
Խոսելով ժամանակակից կինոյի և հատկապես հայակական կինոյի զարգացումների մասին՝ Իննա Սահակյանը կարողացավ շատ հմտորեն ներկայացնել բոլոր այն խնդիրները, որոնք այսօր ծառացել են ժամանակակից ստեղծագործողի առաջ: Բացի խնդիրների ներկայացումից, շատ ավելի կարևոր է դրանց լուծումների մասին խոսելը, իսկ Իննա Սահակյանը այն ռեժիսորներից է, ով հատուկ տիրապետում է նաև լուծումներին:
Ֆիլմը, ըստ էության, թանկ արտադրություն է, և երկրներից ոչ բոլորն ունեն համապատասխան միջոցներ, այդ իսկ պատճառով շատ ֆիլմերը հիմնականում նկարահանվում են համատեղ արտադրությամբ: Ամբողջ Եվրոպան գնում է այդ ճանապարհով, քանի որ ֆիլմարտադրության մեջ դա միակ արդյունավետ մեթոդն է համարվում:
-Հայաստանը չի կարող շրջանցել այս ճանապարհը, քանի որ չունի համապատասխան միջոցներ,-ասում է ռեժիսորը:
![](https://journalist.am/wp-content/uploads/2019/05/21632536253652.jpg)
Իննա Սահակյանի աշխատանքները, այդ թվում և Արման Երիցյանի հետ համատեղ նկարահանած «Հայաստանի վերջին լուսաբացը» ֆիլմը, բազմաթիվ մրցանակների է արժանացել և ներկայացրել Հայաստանը միջազգային կինոփառատոններում և ֆորումներում:
Իննա Սահակյանը միակ հայ կինոռեժիսորն է, ում «Արշալույսի լուսաբացը» հայ-գերմանական կինոնախագիծը՝ «Հայոց Ցեղասպանության» և «Ավրորա Մարդիգյանի» թեմաներով, ստացել է Եվրիմաժի ֆինանսական աջակցություն՝ դառնալով առաջին հայկական մեծամասնական կինոնախագիծը։
![](https://journalist.am/wp-content/uploads/2019/05/3213143.jpg)
Զրույցի ձևաչափով անցած արդյունավետ քննարկումը, որի ժամանակ ցուցադրվեցին նաև որոշակի տեսանյութեր, որոնք խոսում էին մասնագիտական հմտությունների մասին, անկասկած, օգտակար էին բոլոր նրանց համար, ովքեր կարիք ունեն մասնագիտական հմտությունների զարգացման, առաջխաղացման և ժամանակակից կինոաշխարհում կայանալու:
Խոսվեց նաև պրոդյուսերի մասնագիտության մասին: Ըստ Իննա Սահակյանի բնորոշման՝ պրոդյուսերն այն մարդն է, ով հավատում է նախագծին, ամեն ինչ անում է այդ նախագիծը զարգացնելու, առաջարկելու, ֆինանսավորելու համար: Ցավով է նշում, որ Հայաստանում հիմա շատ քիչ են պրոդյուսերները, և չկա պրոդյուսերական դպրոց: Կարող է լինել ֆիլմ, որը ունի ֆինանսավորող, բայց չունի որակյալ պրոդյուսեր, հետևաբար ֆիլմը հաջողության չի հասնում, ընդհամենը մեկ կամ երկու տեղ է ցուցադրվում:
Ոսկեհատ Վարդանյան
4-րդ կուրս