Աշխատանքային առավոտներին մարզից Երևան հասնելը հեշտ գործ չէ, հատկապես որ չես հասցրել լավ քնել կամ սերտել բոլոր դասերը: Արմավիր քաղաքի ամենաերիտասարդ ռեժիսորը՝ 21-ամյա Նարեկ Հակոբյանը ամեն առավոտ անցնում է 46 կմ ճանապարհ, որպեսզի հասնի մայրաքաղաք և սովորի, իր բնորոշմամբ, ամենաֆանտաստիկ մասնագիտության մեծ ու փոքր գաղտնիքները: Ռեժիսուրայի մասին խոսելիս՝ ժպիտը միշտ դեմքին է. «Արթնանալուց անմիջապես հետո նայում եմ հայելուն ու մտածում, որ երջանիկ մարդ եմ»:
Ճանապարհ ընկնելուց առաջ մեկ գավաթ սուրճը պարտադիր է: Լավատես Նարեկ Հակոբյանի ամեն օրը սկսվում է նոր լիցքերով, գույներով, տրամադրոըթյամբ: Նրան հաճախ են հարցնում, թե որտեղից է այդքան էներգի և լավատեսություն. «Պատասխանը մեկն է՝ միգուցե այսօրն իմ վերջին օրն է»: Արմավիրի կանգառ հասնելիս նա անցնում եկեղեցու կողքով, որտեղ ամեն օր մեծ էներգիայով ու երջանիկ իր գործն է անում մաքրուհին՝ քթի տակ «Dօnt Worry» երգելով:
Նրա մանկության ամենալավ ընկերը երևակայությունն է, ինչն էլ նրան միայնակ չի թողնում Արմավիր-Երևան ճանապարհին. տեսահոլովակների, ֆիլմերի գաղափարներ, հետաքրքիր մտքեր՝ միշտ թևածում են նրա աչքի առաջ.«Այդ ընթացքում երբեք չեմ բացի տետրը կամ գիրքը, որ դասը կրկնեմ: Առավոտները կյանքի տված կարճ ու հաճելի ակնթարթներն են, որոնք պետք է վայելես ինքդ քեզ հետ՝ երաժշտության ներքո»:
Նարեկի ազգականները համարվում են Արմավիրում լուսանկարչության հիմնադիրները, իսկ հայրը տարիների փորձ ունեցող օպերատոր է: Չնայած այս ամենին՝ նրա ծնողները դեմ էին մասնագիտության ընտրությանը. «Ուզում էին, որ իրենց տղան ավելի «լուրջ» գործով զբաղվի»: Նարեկը անկեղծորեն խոստովանում է, որ ամբողջությամբ սիրահարվել է իր գործին. «Սա ֆանտաստիկ ոլորտ է, որտեղ դու ամենուր ես: Կարող ես կենդանացնել, խոսել անշունչ առարկաների հետ, տեսնել այն, ինչ քչերն են տեսնում»:
Յուրահատուկ մասնագիտություն ընտրած տղան տարբերվում է նաև իր արտաքինով և ոճով. շարֆեր, մուգ գույնի հագուստ, տարբերվող լուսանկարներ: Նարեկի համոզմամբ՝ կյանքն էլ կենդանի կինո է, իսկ յուրաքանչյուր մարդ՝ ի ծնե ռեժիսոր, ամեն օրը փոքրիկ ֆիլմ է, և մենք էլ ֆիլմի սցենարիստն ենք:
Ցերեկվա ստացած ամբողջ էմոցիաները, մտքերն ու գաղափարները երեկոյան հայտնվում են թղթի վրա, հղկվում, դառնում սցենար. «Թուղթ, գրիչ, սուրճ ու մի քանի սիգարետ, և հայտնվում եմ իմ ֆանտաստիկ աշխարհում»: Արդեն հասցրել է մի քանի հոլովակ նկարել, սակայն գլխավոր նպատակին դեռ չի հասել՝ նկատում է Նարեկը. «Սկզբում մտածում էի «Սամվել» վեպը էկրանավորել, բայց դա դեռահաս տղայի երազանք էր: Աշխարհը հիմա ամենաշատը խաղաղության կարիք ունի, գուցե հենց խաղաղության մասին լինի ֆիլմս»:
Անահիտ Սվարյան
3-րդ կուրս
