Կան անուններ, որոնք անկախ քեզանից, թռչում են բերանիցդ, երբ լսում ես այս կամ այն լրատվամիջոցի մասին: Քրիստինե Ալագուլյան․մարդ, առանց ում, ոչ ոք չի պատկերացնում «Շանթ» հեռուստաընկերությունը։ Շատերը նախընտրում են օրվա անցուդարձից տեղեկանալ հենց նրանից։ Տասը տարի եթերում. դժվար է հավատալ, բայց արդեն անցել է տասը տարի։ Դե ինչ, փորձենք բացահայտել մշտապես գեղեցիկ ու կանացի լրագրող-հեռուստամեկնաբանին տարբեր կողմերից։
-Ինչպիսի՞ն էր մուտքը «Շանթ» հեռուստաընկերություն, ինչպիսի զգացողություններ ունեիք, հե՞շտ տրվեց Ձեզ այդ աշխատանքը:
-Մագիստրատուրայի առաջին կուրսում էի, երբ սկսեցի աշխատել հեռուստատեսությունում: Դիմեցի՝ հայտարարության հիման վրա, և, ինչպես բնորոշ է, փորձեցին, տեսնելու՝ թե ինչի եմ ընդունակ։ Աշխատանքի անցա միջազգային լուրերի բաժնում: Մինչև հիմա դա իմ աշխատանքի կարևոր մասն է։ Երբ ուսումնասիրում ես, թե աշխարհում ինչ օրինաչափություններով կամ տրամաբանությամբ են ընթանում գործընթացները, ներսում կատարվողի բնույթն ու տրամաբանությունն ավելի լավ ես հասկանում: Ցանկացած աշխատանքի ընդունվելիս պետք է արժանապատվությամբ, որակով և պատասխանատվությամբ կատարես այն, ինչ քեզ հանձնարարվում է: Իմ կարծիքով՝ ցանկացած աշխատանք նաև փոխվստահություն է: Քեզ վստահում են, իսկ դու, քեզ վստահվածը, պիտի կատարես պատշաճ ու բարձր պատասխանատվությամբ:
– Պատկերացնու՞մ էիք արդյոք, որ այսքան երկարատև կլինի համագործակցությունը:
-Ես երբեք ինչ -որ տեղ չեմ գնում՝ մտածելով կարճ ու երկարի մասին։ Կարճ է, կամ երկար, կապ չունի․ ի վերջո դու ես պատասխանատվություն կրում քո խղճի և ստորագրության համար: Արա ՛ այնպես, որ չամաչես:
-Եղե՞լ են այնպիսի փորձություններ, որոնք հաղթահարել եք հենց հանուն սիրելի աշխատանքի:
-Փորձությո՞ւն․․․ գուցե․․․․ չեմ հիշում, բայց ամեն ինչ հնարավորություն է, միայն թե այդ փորձությունների ու հանուն սիրելի աշխատանքի չկորցնես քեզ ու քո միջի մարդուն: Ամեն մի փորձություն հաղթելու հնարավորություն է: Ամեն անգամ մի քայլ վերև պիտի բարձրանաս, ներանձնային ավելի մեծ աճ գրանցես:
-Ձեր կողմից արված հրապարակումներից մեկում նշել էիք, որ թերևս ամենապատասխանատուն Ձեզ համար Ապրիլյան քառօրյայի լուսաբանումն էր, խոսենք այդ մասին։
– Ընդհանրապես պետության, հայրենիքի վերաբերյալ ցանկացած լուսաբանում և հաղորդում ինձ համար առանձնահատուկ նշանակություն ունի։ Դա դեռ փոքրուց է գալիս։ Ապրիլյան պատերազմի լուսաբանումը թե´ տաղավարում, թե՛ տաղավարից դուրս ամենապատասխանատուն էր ինձ համար։ Սա այն դեպքերից է, երբ ավելի ու ավելի շատ են զգացվում յուրաքանչյուր օղակի աշխատանքի արդյունքները: Պատերազմական իրավիճակում աշխատող լրագրողը, ցանկացած տեղ իր բաժին կռիվն է տալիս, որտեղ ինքը պիտի հաղթի:
Ի վերջո, գլոբալ հաղթանակները փոքրիկ հաղթանակներ են ենթադրում:
– Երբևէ պատկերացնու՞մ եք Ձեզ այլ լրատվամիջոցում, և, եթե ոչ հեռուստամեկնաբան, ապա… ։
-Ունեցել եմ առաջարկներ, որոնք առանց երկար-բարակ մտածելու մերժել եմ: Ինչ վերաբերում է մասնագիտությամբ աշխատելուն, ապա ինձ մոտ սկսած կրթությունից մինչև այսօրվա աշխատանքս կապված է լրագրության հետ: Սա չի նշանակում, թե այլ բաներ ինձ հետաքրքիր չեն, բայց ես դեռ չեմ հոգնել լրագրությունից, ինձ դեռ պիտանի եմ զգում, երբ այդպես չզգամ, ուրիշ բանով կզբաղվեմ: Ավելի լավ է չանել, քան վատ անել: Իսկ այլ բանով զբաղվելու հետաքրքրություններ շատ կան։ Դրանցից մեկը դասախոսելն է: Դա լրացնում է իմ պրակտիկ աշխատանքը, և դրան գումարած՝ գիտելիքը կիսելու հնարավորություն է տալիս: Սովորելու շատ եղանակներ կան։ Կարծում եմ՝ դրանցից ամենաարդյունավետը սովորեցնելն է: Այդ գործընթացում քեզ վրա ավելի ու ավելի շատ ես աշխատում:
-Եթե լրագրող չդառնայիք, երբևէ մտածե՞լ եք ՝ ինչով կուզենայիք զբաղվել:
– Տարիներ առաջ՝ 90-ականներին, իտալական մի սերիալ կար, «Ծովահրեշ» էր կոչվում: Հայտնի ֆիլմ էր իտալական մաֆիայի դեմ պայքարող կոմիսար Կատանիայի մասին: Այդ ֆիլմում ինձ անչափ դուր էր գալիս դատախազ Սիլվիա Կոնտիի կերպարը՝ ուժեղ էր, պրոֆեսիոնալ ու հմայիչ: Այդ ժամանակ մտածում էի՝ երբ մեծանամ, դատախազ, հետաքննիչ կամ նման մի մասնագիտություն եմ ունենալու: Հետո հասկացա, որ բժիշկ եմ ուզում դառնալ, բայց, իհարկե, դժվար էր ինձ համար ընտրել միայն մեկ բան, քանի որ բոլորի մեջ ինձ համար հետաքրքիր բաներ կային: Դպրոցական առարկաների մեջ էլ ոչ մի տարբերություն չէի դնում, ուստի ընտրեցի մի մասնագիտություն, որը բոլորի հետ կապ ունենալու հնարավորություն կտար: Այդ ընտրության համար չեմ փոշմանել:
Ուսանողներից շատերի համար դուք լրագրողի իդեալ եք համարվում․ իսկ ո՞վ է Ձեր իդեալը։
– Շնորհակալ եմ, իհարկե․դա մեծ պատասխանատվություն է։ Իդեալի մասին չեմ մտածել, բայց, որ շատ լավ հաղորդավարուհիներ, մեկնաբաններ կան ու կային, որոնք ինձ դուր են գալիս դա փաստ է։ Փոքր էի, շատ բաներ չէի հասկանում, բայց երբ էկրանին տեսնում էի Աիդա Ներսիսյանին, Նառա Շլեպչյանին, նրանք ինձ համար անհասանելի էին թվում։ Հիմա շատ հավանում եմ ռուսական հեռուստատեսությունից Եկատերինա Անդրեևային, CNN-ից՝ Բեքի Անդերսոն, Հալա Գորանի. անունները շատ են։
-Ինչպիսի՞ն է միշտ գործունյա Քրիստինե Ալագուլյանն ընտանիքում․ արդյո՞ք ամենօրյա զգոնությունը չի խանգարում վայելել կյանքն աշխատանքից դուրս:
Սիրում եմ հատկապես կիրակիները, երբ դեռ բոլորը քնած են․ գնում եմ խանութ՝ իմ սիրելի կրուասանների հետևից, գալիսեմ, սուրճ պատրաստում՝ մինչև կարթնանան տան անդամները: Սուրճի համից առավել՝ սրճախմության արարողությունն ու սեղանի շուրջ նստելն եմ սիրում։ Ի վերջո, սուրճի շուրջ հավաքվելը նաև հաղորդակցություն ու շփում է ենթադրում։ Ես այդ ջերմ զրույցներն եմ սիրում թե՛ ընտանիքում, թե՛ ընկերների շրջապատում, որտեղից մի տեսակ լիքն ես հեռանում։
Նաև կան հստակ տեղեր, որտեղ սիրում եմ գնալ մենակ․ վերցնում եմ իմ մի բաժակ սուրճը ու երկար դուրս նայում պատուհաններից, ինչպես կասեին ,մտքերս իրար եմ տալիս ու ոտքի վրա ինչ -որ բան հորինում։ Ընկերներս շատ են ասում, որ երբ աչքերդ սկսում են փայլել, ուրեմն մի բան մտածել ես։ Այն, ինչ անում եմ, մարդկանց կյանքում ինչ -որ մի լավ բան ավելացնի՝ ներշնչանք, հավատ և ուղղակի գեղեցկություն։ Գիտեմ, որ դա հնարավոր է:
Վերջում, մի փոքրիկ բառախաղ՝ լեցուն իմաստությամբ…
-Եվ…
-Ամեն ինչից ու ամեն տեղ մի բան սովորե ՛ք ու փորձե ՛ք Մարդ մնալ։
-Քանի որ…
-Բառերով արդարանալը ժամանակի անտեղի կորուստ է, գործով ցույց տվե ՛ ք:
-Բայց…
-Մի ՛ մոռացեք երբեմն հետ նայել ու տեսնել, թե անցած ճանապարհին ձեր հետևում ինչ եք թողել:
-Այնուամենայնիվ….
Ուշադրություն դարձրե ՛ք մանրուքներին․ հաճախ դրանք շատ բան կարող են փոխել, և, ինչպես ասում էր Դա Վինչին․ «Մանրուքները ստեղծում են կատարելություն, իսկ կատարելությունը մանրուք չէ»:
Հարցազրույցը՝ Արաքսյա Սահակյանի
