Կռիվն ավարտվում է պատերազմի դաշտում ու շարունակվում սահմանին ապրողների կյանքերում։ Պատերազմ տեսած զինվորի ու սահմանամերձ բնակավայրերում ապրողների համար այն երբեք չի ավարտվում։ Օրերն անցնում են, իսկ պատերազմի ալիքն անընդհատ հետապնդում է միտքդ, տակնուվրա անում սիրտդ ու հոգիդ։ Այսպես են չավարտված պատերազմները։ Երկու օր է, ինչ Քարի տակ չենք գնում։ Սահմանին հարաբերական անդորր է ու մարդիկ վերադարձել են իրենց գործերին։
Ամառ է ու գյուղացին տանը նստելու ժամանակ չունի. արտը հնձելու է, օղին՝ թորելու, խոտը՝ տուկավորելու, հողամասից բերքը՝ տուն բերելու, նախիրը՝ արոտավայր տանելու, առհասարակ ապրելու։ Գյուղում լույս չի վառվում ու ամեն երեկո գյուղը թաղվում է մթության մեջ։ Ինչ-որ սարսռեցնող բան կա այս ամենի մեջ։ Մենք դեռ հագուստով ենք քնում ու արթնանում, կամ էլ արթնանում ենք, առանց քնելու։
Գյուղում կյանքը եռում է Հայաստանի ամռան շոգ օրվա նման։ Բոլորի ճակատին քրտնքի կաթիլներ կան, բոլորն իրենց ձմռան պաշարն են հավաքում, ողջ տարվա տանջանքը, հողից ստացածը։ Աստծուց բացի նաև գյուղացին է արարում։ Երկու օր է, ինչ Քարի տակ չենք գնում, բայց դռան տակ շարունակում է մնալ այն պայուսակը, որի մեջ մաման խնամքով ուտելիքներն է դարսում ամեն օր, ու որը, միևնույն է, ամեն անգամ մոռանում ենք մեզ հետ վերցնել Քարի տակ վազելիս։ Ու ես գրում եմ տնից, որ իմանաք՝ մենք արարում ենք այստեղ։
Աննա Խաչատրյան
