Վանիկը՝ գայլեր բերելու չափ համառ ու ամենաթանկ պաղպաղակները նվիրող

Վանիկը՝ գայլեր բերելու չափ համառ ու ամենաթանկ պաղպաղակները նվիրող

995

Սիրուշը հիշում է՝ ամուսինը բակի բոլոր երեխաների համար պարտքով ամենաթանկ պաղպաղակներն էր գնում, միայն թե ժպիտ պարգևեր նրանց: Երեխաների հանդեպ ունեցած անսահման սերն ու նվիրումը նրան կռիվ տարան, որպեսզի ապագա սերունդը ապրի խաղաղ ու ունենա լուսավոր ապագա:

Սիրուշն Արցախյան վերջին պատերազմում զոհված մարտիկ Վանիկ Աշոտի Անտոնյանի կինն է։ Վանիկի ու իր որդիների մասին էլ է պատմում՝  Աշոտի և Մոնթեի: Վանիկն ասել է՝ առաջին որդին հոր անունն է կրելու, իսկ մյուս զավակներն անվանակոչվելու են մեր հերոսների անուններով: «Մեծ տղաս՝ Աշոտը, հայրիկին տեսքով է նման, իսկ Մոնթեն՝ բնավորությամբ: Ինչպես Վանիկը, այդպես էլ Մոնթեն այնտեղ է, որտեղ վտանգն է»,- ասում է Սիրուշը։ «Մեզ շատ նվիրված էր․ եթե անգամ դիրքերում էր, ամեն օրը սկսում էր տղաների հետ խոսելով, գիշերն էլ անպայման քնելուց առաջ տեսազանգով պետք է տեսներ նրանց»,- ավելացնում է:

Վանիկը (Վանո) ծնվել է 1990թ․ նոյեմբերի  25-ին Տավուշի մարզի Այրում քաղաքում: Եղել է պայմանագրային զինծառայող, պաշտպանել է հայրենի Տավուշի սահմանները։ Կոչումով սերժանտ էր, դիրքի ավագ:

Հերոսի ապրած կյանքի ու ռազմական գործունեության մասին պատմեցին կինը՝ Սիրուշ Անտոնյանը, և քույրը՝ Մելինե Պետրոսյանը:

Ասում են՝ Վանիկի բնավորության մասին քաղաքում բոլորը գիտեին: Օգնել է բոլորին։ Ամեն անգամ, երբ ինչ որ մեկն օգնության կարիք էր ունենում, վստահ գիտեր, որ Վանիկը պատրաստ է օգնել: Մելինեն հպարությամբ հիշում է․ «Եղբայրս անսահման բարի էր, կարեկցող, ուրիշի ցավը զգացող ու իրենը համարող»:

Բայց բոլորը գիտեին նաև Վանիկի սկզբունքային բնավորության մասին: Դեռ փոքրուց է ապացուցել, որ իր խոսքը գործ է:

16 տարեկան է եղել, երբ գնացել է անտառ՝ մոշ հավաքելու, և այնտեղ բնի մեջ գայլ է տեսել։ Եկել է, բոլորին պատմել, բայց ոչ ոք չի հավատացել,  բացի հարևանից: Երկուսով գնացել են անտառ։ Վանիկը կացնով սպանել է գայլին, ձագերին լցրել պարկի մեջ և բերել գյուղամեջ, որ բոլորը տեսնեն՝ ինքը չէր ստում: 

Սասունցի Դավթի կերպարն ընդհանրացնում է Վանիկի համառ բնավորության պատկերը:

Սիրուշը, Վանիկին հիշելով, իրենց պատմությունն էլ է հիշում։ Ասում է՝ Վանիկը դաջվածքների մեծ սիրահար էր․ «Դեռ նոր-նոր էինք ընկերություն անում, երբ անունս դաջեց ձեռքին։ Ասում էր՝ եթե հետդ չամուսնանամ, երբեք լիարժեք երջանիկ չեմ լինի։ Այս անգամ ևս իր խոսքի տերն էր: Որպես  պատանեկան տարիներից մնացած հիշողություն էլ տարիներ անց  կրծքավանդակին  գայլ էր դաջել»:

Անսահման բարի Վանիկը մտածում էր բոլորի մասին։ Երբ ընտանիքի անդամները նախատում էին՝ հորդորելով առաջինն իր մասին մտածել, գումար տնտեսել, միշտ ասում էր՝ մեռնել-ապրել կա:

Նվիրվածությունն ու հայրենասիրությունը թույլ չեն տվել, որ նա բավարարվի միայն Տավուշի սահմանների պաշտպանությամբ։ Հոկտեմբերի 17-ին բոլորից գաղտնի մեկնել է Արցախ:

Հերոսական կռիվներ մղելով  թշնամու դեմ՝ քաջաբար ընկել է Կուբաթլուի մարտերում․․․

Սիրուշն ասում է՝ անսահման հպարտ է ու հենց ամուսնու հերոսական ոգով է պատրաստվում դաստիարակել որդիներին․ «Զավակներս ամեն օր լսելու են իրենց հերոս հայրիկի մասին ու գիտակցեն, որ իրենք ապրում են այն հայրենիքում, որը պահվել է շատ թանկ գնով․․․»:

Արփինե Բեջանյան

2-րդ կուրս

Կիսվել