23-ամյա լուսանկարչուհի Ռուզաննա Մնացականյանը ավարտել է Երևանի ազգային ագրարային համալսարանի (ԵԱԱՀ) ագրոբիզնես շուկայաբանություն բաժինը: Տարվել է լուսանկարչությամբ դեռ դպրոցական տարիներից: Ունենալով բացարձակ այլ մասնագիտություն` այնուամենայնիվ, մեծ ոգևորությամբ զբաղվում է լուսանկարչությամբ և բավականին շատ ժամանակ ծախսում է դրա վրա: Սկզբում փորձել է ծանոթներին կամ բնությունը տարբեր ոճերում սիրողական լուսանկարել, մինչև գտել է սեփական «ԵՍ»-ը:
«Կարևորը զգաս թե՛ քո էմոցիաները և թե՛ դիմացինինը մեկ կադրում»,- կիսվում է մեր զրուցակիցը:
«Մեր հայ լուսանկարիչները շատ լավն են և մեծ ապագա կարող են ունենալ, եթե իհարկե հնարավորություն լինի: Մեր քաղաքում, ըստ ինձ, դեռ դանդաղում է լուսանկարչական զարգացումը: Տեխնիկական առումով պակաս բաներ շատ կան` լուսային, գույնի, մշակման հարցերում թերությունները շատ են, չնայած առաջըթաց նկատելի է, քանի որ մեծ է ցանկությունը: Ցավալի է, բայց այստեղ հիմնականում վերաբերվում են զուտ որպես գումար աշխատելու միջոց: Հաճախ հենց այդ պատճառով էլ տուժում է արվեստը, կորում է իմաստը»,- կարծում է լուսանկարիչը:
Ռուզաննայի սիրելի լուսանկարիչներն են Դոն Մակուլին, Աննի Լեիբովիտզը, Ւրվին Օլաֆը: «Սիրում եմ պորտրետ նկարել, բնականաբար սիրելի նկարիչներս էլ են նույն ոճի մեջ աշխատում: Սիրում եմ ընդգծել մարդու անհատականությունը, աչքերի խաղը, այլալված հայացքի պարզությունը. փորձում եմ ոչ թե իմ զգացածը փոխանցեմ, այլ հենց իրենը»:
Մոդելներին ընտրում է տարբեր պատճառներով, ցանկանում է փոխանցել այդ պահին զգացածը՝ հայացքները, շարժումերը կամ միմիկաները : Ամեն անգամ կենտրոնանում է տարբեր հատկանիշների վրա : «Կցանկանայի նկարել Հիտլերին, իր բոլոր էմոցիաները, շարժումները, հայացքը, խոսելիս աչքերի խորությունը: Նրան ավելի լավ ուսումնասիրելուց հետո մի տեսակ ցանկությունս կրկանապատկվել է»:
Մեր հարցին, թե ինչպես է ծրագրել իր հետագա անելիքները, Ռուզաննան պատասխանեց. « Պատկերացնում եմ` կյանքս տրամադրել լուսանկարչությանը, եթե իմ մեջ այն ավելին զարգացնեմ, ինձ նաև եկամուտ կապահովի: Կցանկանամ ունենալ իմ ստուդիան, հագեցած տեխնիկայով, և աշխատել հետաքրքիր առօրյայով»:
Լառա Սահակյան
5-րդ կուրս
