Շեն գյուղից Ստեփանակերտ, Ստեփանակերտից Երևան, այսպես է հիշում Տիկին Լիդան վերջին 3 տարիները։ 2020 թ․-ի աշնանը Հովսեփյանների ընտանիքը Շեն գյուղից տեղահանվեց Ստեփանակերտ, հետո Երևան։
-Դժվարությամբ, բայց կարողացանք հաղթահարել այդ բարդ շրջանը։ Սակայն մեզ համար մեծ հարված էր երկրորդ անգամ տեղահանվելը և նորից նոր կյանք սկսելը։
Տիկին Լիդան ասում է, որ նկարագրելու չէ այն ամենը, ինչի միջով անցել են։
Պատմում էր մեծ դժվարությամբ և անընդհատ մաքրում աչքերը՝ փորձելով թաքցնել արցունքները։
Մեծ ոգևորությամբ, բայց արցունքներն աչքերին իր այգու և նոր վերանորոգված տունն է նկարագրում։
-Նոր էինք վերանորոգումը վերջացրել, անգամ չհասցրեցինք օգտվել այդ ամենից։ Թշնամին չթողեց որ վայելենք նույնիսկ մեր սեփական այգու միրգն ու բանջարեղենը։
Տիկին Լիդան մեծ հույսեր է կապում 2-ամյա թոռան՝ Մոնթեյի հետ։ Ասում է՝ իզուր չէ, որ անունը Մոնթե է, Մոնթե էլ պիտի մեծանա։
Հովսեփյանների ընտանիքը հույսը չի կորցնում, շարունակում են ապրել։
-Դժվար, բայց պայքարելով ապրում ենք և պիտի ապրենք։
Արցախից շատ բան չեն կարողացել բերել, մի քանի հագուստ և իրենց տան թալիսմանը՝ «Տատի ու Պապի» արձանիկը:
Փոքրիկ Մոնթեն ևս պայքարում է՝ առաջին քայլերն անելով։
Միլենա Հովհաննիսյան
2-րդ կուրս
