Որքան էլ ասենք, որ բարին չկա, կամ քչացել է, իրականում այն ամենուր է, լույսը բացվելուն հետ մեկտեղ այն բացում է իր մեծ աչուկները ու շրջում մեզ հետ ամենուր: Չէ, նա չի էլ քնում, միշտ հսկում է մեր քունը, մեր տունը, մեզ:
Ահա այսպիսի գիտակցումով է իր ամեն օրը սկսում Ծովինարը, ով պատանի հասակից հելյունակարից սկսելով, ապա 14 տարի սպասրկման ոլորտում աշխատելով, մի բարի ու գեղեցիկ օր, շատ պատահական սկսեց զբաղվել տիկնիկագործությամբ: Ծովինարը մասնագիտական կրթություն չի ստացել: Այն ինչ անում է իր մեծ սիրո և հավատի ուժով է ստացվում:
–Ծովինա՛ր, կմատմե՞ք Ձեր առաջին տիկնիկի մասին:
-Կար ժամանակ, որ սպասարկման ոլորտում էի աշխատում: Մեր հաճախորդներից մեկը տեսել էր իմ ֆեյսբուքյան էջը, որտեղ գցում էի պատրստածս արջուկները՝ հելյունով գործած, և մի օր մոտեցավ ինձ ու ասաց. «Ինչ սիրուն գործեր ես անում, ինչու՞ տիկնիկներ չես պատրաստում»: Ասացի՝ չեմ կարող, բարդ է: Իսկ նա շարունակ կրկնում էր՝ մի համառիր փորձիր: Երեկոյան արդեն իր բալիկի լուսանկարն էր ուղարկել ինձ: Եվ հենց նրա փոքրիկի կերպարով ծնվեց իմ առաջին տիկնիկը:
–Գիտեմ, որ երկար տարիներ աշխատել եք սպասարկման ոլորտում: Ինչպիսի՞ն էր սպասարկման ոլորտից տիկնագործությանը անցնելու ուղին:
-Մանուկ հասակից հելյունակար եմ արել: Սկզբում մայրիկիս հետ սփռոցներ էինք կարում և վաճառում: Հետո եկավ մի շրջան, որ ինչ-ինչ պատճառներով ստիպված էի երկար տարիներ աշխատել սպասարկման ոլորտում: Ամեն օր ինձ համոզելով` գնում էի աշխատանքի: Այդ բնագավառում ես ինձ իմ ափսեում երբեք չեմ զգացել: Իմ առաջին պատվիրատուն, ում մասին արդեն պատմեցի, պատրաստածս տիկնիկի լուսանկարը տեղադրել էր իր էջում, գեղեցիկ բառեր գրել, շնորհակալություն հայտնել և գրել նաև՝ նման տիկնիկներ ցանկանալու դեպքում դիմեն ինձ: Այսպես միանգամից, շատ պատահական եղավ անցումը: Շուտով հայտնվեցին նոր պատվիրատուներ և նոր տիկինիկներ: Դուրս եկա աշխատանքից, և սկսվեց իմ նոր սկիզբը:
–Առաջին ցուցահանդեսը ե՞րբ եղավ:
-Շատ չուշացավ: Պատրաստածս տիկնիկների լուսանկարները միշտ դնում էի ֆեյսբուքիս էջում: Մի օր էլ Երևանի պատմության թանգարանի էքսկուրսիաների բաժնի ղեկավար Մարինա Խաչմանուկյանը գրեց ինձ՝ առաջարկելով թանգարանում իմ տիկինիկների ցուցահանդես կազմակերպել:
–Տիկնիկները բնավորություն ունե՞ն:
-Միանշանակ ունեն: Մի շրջան կար, երբ նկարում էի: Հենց ավարտում էի, մի տարօրինակ զգացում էի ունենում: Ուզում էի այն, ինչ կա նկարում, շոշափեի, գրկեի, զգայի: Հիմա երբ տիկնիկ եմ պատրաստում, նրա մեջ դնում եմ իմ հույզերը, երազանքները: Կարող եմ վերցնել նրանց, գնալ այգի, պառկել խոտերին և ժամերով խոսել նրանց հետ: Տիկնիկը որևէ կերպար է, որն իր մեջ հոգի ունի:
–Ո՞վ կամ ի՞նչն է ձեր ոգեշնչման աղբյուրը:
-Ամենառաջինը մարդկանց խոսքերն ու մարդկային հարաբերությունները: Յուրաքանչյուր խոսք կարող է ինձ մեծ եռանդ տալ, և միևնույն ժամանակ կոտրել թևերս: Ոգեշնչվում եմ նաև աշնան գույներից ու առհասարակ ամեն գեղեցիկ բանից:
–Լինո՞ւմ են պատվերներ, որոնք մերժում եք: Եթե այո, ապա ինչո՞ւ:
-Այո, լինում են: Երբ պատվիրատուն ինձ շտապեցնում է, կամ պահանջում, որ որևէ տիկնիկի կրկնօրինակը պատրաստեմ, մերժում եմ: Ես հարգում եմ բոլորի կատարած աշխատանքը, և երբեք չեմ կարող կրկնօրինակել: Երևի դա է պատճատը, որ ես հայկական տարազով տիկիներ չեմ պատրաստում: Չեմ պատրաստում նաև բացասական կերպար ունեցող տիկինիկներ:
–Առաջինը ո՞ւմ կարծիքն եք լսում:
-Ամենկարևորը ինձ համար իմ սեփական կարծիքն է: Եթե ինձ դուր չի գալիս պատրաստածս, ապա շատ արագ ազատվում եմ դրանից: Շատ կարևոր է նաև հաճախորդի կարծիքը:
–Ճանաչված մարդկանց կերպարներով տիկնիկներ պատրաստե՞լ եք:
-Այո, պատրաստել եմ, բայց միայն Նարե Հայկազյանի անունը կնշեմ:
–Ամենասիրելի տիկնիկ ունե՞ք: Եթե այո, կպատմե՞ք նրա մասին:
-Այո, ունեմ: Նրա անունը Խռովկան է: Իմ առաջին աշխատանքներից է: Ինչու Խռովկան, որովհետև նրա դեմքի արտահայտությունն է նեղացկոտի տպավորություն թողնում: Եվ երբ ես նրան մի տեղից մյուսն եմ տեղափոխում ու նայում աչքերին, կարծես ինձ ասի՝ ես խոսում եմ քեզ հետ, բայց միևնույն է նեղացած եմ:
–Հայաստանում տիկնիկագործությունը օրեցօր վերելք է ապրում: Շահութաբե՞ր բիզնես է:
-Բիզնես բառն ինձ համար այնքան է արժեզրկում կատարած գործս, որ խուսափում եմ այդ բառից: Շահութաբեր է, պարզապես կան մարդիկ, ովքեր անում են դա միայն լավ փող աշխատելու համար, և մարդիկ՝ ում համար տիկնիկագործությունը ներդաշնակ զգալու միջոց է: Չեմ վախենա ասել նաև, որ այն արվեստ է:
–Որքա՞ն ժամանակ եք ծախսում մեկ տիկնիկ պատրաստելու համար:
-Մեկից երկու օր: Հանգստանալով եմ գործս անում: Նախօրոք երբեք չեմ պլանավորում՝ ինչ գույն պիտի լինեն մազերը կամ շորերը:
–Իսկ մոտավորապես որքա՞ ն գումար է անհրաժեշտ հաճախորդին մեկ տիկնիկ գնելու համար:
-Տասներեքից տասնհինգ հազար դրամ:
–Դուք գանգրահեր եք, Ձեր տիկնիկների մեծամասնությունը նույնպես: Ինչո՞ւ:
-Շատ-շատերն են ասում, որ իմ տիկնիկները ինձ շատ նման են: Կարծում եմ` նմանության պատճառը այն սերն ու էներգիան է, որ տալիս ու ստանում եմ նրանցից: Բացի այդ, երբ տիկնիկ եմ կարում, նրանց հագցնում եմ այնպիսի շորեր ու կոշիկներ, որոնց մասին մանուկ հասակում ինքս եմ երազել: Մազերի դեպքում էլ է նույն սկզբունքը գործում:
–Դժվար չէ՞ առանց մասնագիտական կրթության նման աշխատանք կատարելը:
-Ես այնքան պատահական սկսեցի. սկզբում վախեցա, կարծում էի՝ դժվար կլինի: Հետո հասկացա, որ տիկնիկագործությունը աստվածատուր շնորհք է, որի համար երախտապարտ եմ Աստծուն: Ինչ անում եմ, անում եմ ոչ թե գիտակցությամբ, այլ իմ հավատով, հոգով: Ինքնակրթությամբ էլ եմ զբաղվում: Համացանցում շատ օգտակար նյութեր կան, որոնցից օգտվում եմ:
–Ձեզ համար տիկնիկագործությունը…
-Վերածնունդ է…
Հարցազրույցը՝ Մարինե Երեմյանի
3-րդ կուրս
