Երիտասարդական պատկերացումների, իրականության, ընտանիքի ու կարիերայի մասին ենք զրուցել լրագրող, լուրերի մեկնաբան Մերի Ներսիսյանի հետ: Մերին իր կարիերան սկսել է «Շողակաթ» հեռուստաընկերությունից, այնուհետև վարել է «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերությամբ հեռարձակվող «Բարև, երկիր» առավոտյան ծրագիրը, «Փնտրեք կնոջը» հաղորդաշարը, «Թիրախ» թոքշոուն, «Հայ մայրիկ» հաղորդաշարը: 2013թ–ից աշխատում է Հայաստանի հանրային հեռուստաընկերությունում, որտեղ վարել է «Մայրիկների ակումբը», «Առավոտ Լուսո» հաղորդումը, «Լուրեր» լրատվական ծրագիրը:
-Իրականությունը համապատասխանո՞ւմ է Ձեր երիտասարդական պատկերացումներին՝ ընտանիքի, կարիերայի վերաբերյալ:
-Պատանեկությունից սկսած այդ պատկերացումները ձևավորվել են իմ մեջ, վերածվել են նպատակի, հետո ես կյանքիս ընթացքում իրականացրել եմ այդ նպատակը` ամուր, առողջ լավ ընտանիք, սիրած մասնագիտություն, աշխատանք ունենալ:
-Աղջիկերից շատերը երևակայում են առաջին սիրո, առաջին համբույրի մասին, ինչպիսի՞ն են եղել ձեր պատկերացումներն ու իրականությունը:
-Պատանեկության տարիներին որոշակի էսքիզ ունեի գծած նաև այս աշխարհի հետ կապված: Ես հստակ պատկերացում ունեի սիրո մասին, ինչպիսի տղամարդ իմ կողքը պիտի լինի: Եվ իմ պատկերացումներին համապատասխան ամեն ինչ սիրուն ստացվեց:
-Ինչ կասե՞ք այն ծնողներին, ովքեր չեն ցանկանում երեխաներ ունենալ:
-Կան մարդիկ, ում համար երջանկությունը միայն երեխայից կախված չէ, ես ընդունում եմ նաև այս տեսակը, հարգում եմ այդ որոշումը: Եթե ունենայի նման ծանոթ, միանշանակ կասեի, որ անկախ ամեն ինչից, ինչ հաջողությունների էլ հասնես կյանքում, կարևոր արժեքներ ունենաս, կյանքը մի տեսակ անիմաստ է առանց նրանց. երեխան միակ բացառիկ արժեքն է, որով արդարացնում եմ իմ գոյությունը:
-Ո՞վ է զբաղվում երեխաների դաստիարակությամբ, կա՞ն դաստիարակման հատուկ մեթոդներ:
-Երեխան պիտի ունենա երկու կարևոր հեղինակություն` մաման և պապան: Կողքից տատիկների և պապիկների դերը անչափ ենք կարևորում, բայց պիտի լինի մի կարծիք, և բոլորը այդ կարծիքով դաստիարակեն երեխային: Կարևոր սկզբունքն այն է, որ երեխան դառնում է այն, ինչ տեսնում է, երեխան մեծանում է՝ կրկնօրինակելով ծնողի վարքը: Եթե մենք ուզում ենք ինչ-որ բան սովորեցնել, մեր վարքում ենք փոխում: Երեխային հաճախ չենք ասում «չի կարելի»:
-Երբևէ ծեծե՞լ եք երեխաներին:
-Մենք ծայրահեղ ենք վերաբերվում բռնությանը: Բռնություն ասելով չենք հասկանում ծեծ ու ջարդը, բռնություն է նաև մեկ ապտակը, վիրավորանքը, կոպիտ խոսելը: Դրան ծայրահեղ դեմ ենք, և մեր երեխաները ծեծ կերած չկան:
-Մի անգամ Ձեր ամուսինը ֆեյսբուքյան գրառում էր արել այն մասին, թե ինչու է մի անգամ ապտակել Ձեր ավագ աղջկան: Պատմեք այդ դեպքը: Դուք ի՞նչ կանեիք նրա փոխարեն:
-Էվան պատուհանից կախվել էր: Այդ պարագայում դա մարդու աֆֆեկտիվ վերաբերմունքն է լինում՝ առանց մտածված, չկշռադատված, պահի ազդեցության տակ: Դա չեմ համարում ապտակ կամ բռնություն:
-Դուք ունեք երկու աղջիկ, մեկ տղա. ի՞նչ խորհուրդ կտաք տղա երեխա ունենալ ցանկացողներին, ո՞րն է տղա ունենալու գաղտնիքը, եթե այդպիսին կա:
-Խրատ տալով բան չես փոխի, մարդ ինքը պիտի գա սրան: Ուղղակի մարդ պիտի շնորհակալ լինի Աստծուն, որ ունի երեխա: Մենք երրորդ անգամ էլ երազում էինք աղջիկ ունենալու մասին: Շատերն ասում են` երրորդն ունեցաք, որ տղա լինի, բայց մեզ համար սեռը բացարձակ նշանակություն չի ունեցել: Մեզ համար կարևորն առողջ երեխա ունենալն էր:
-Պատրաստվո՞ւմ եք էլի երեխաներ ունենալ:
-Դեռ պլաններում չկան: Երրորդ բալիկս քիչ ընդմիջումով ծնվեց, և հիմա մենք դեռ զբաղվում ենք նրան մեծացնելով, խնամելով: Դեռ այդ մասին չենք խոսում:
-Աշխատանքային նոր գրաֆիկն ու երեխաների խնամքը դժվարությամբ եք համատեղել: Դայակի օգնությանը դիմելու մասին չե՞ք մտածել:
-Գրաֆիկս թույլ է տալիս առավոտից գիշեր չբացակայել: Ես հիմա օրը մեջ եմ աշխատում՝ շաբաթվա ընթացքում 3 անգամ, մնացած օրերը՝ ոչ ամբողջ օրը: Երևի Աստված, իմանալով իմ տեսակը, ինձ այսպիսի աշխատանք է տվել, որովհետև ես չէի կարող նրանց կյանքից երկար բացակայել, պետք է նրանց ամեն ինչը վայելեմ: Մենք տանը ունենք տատիկ, ով օգնում է մեզ, ունենք նաև դայակ, ով Էվային խմբակների է տանում-բերում, լինում է փոքրիկների հետ իմ բացակայության ժամանակ, իսկ երբ ես տանն եմ, նրանք իմն են:
-Մերի Ներսիսյանին կարո՞ղ ենք տեսնել ճաշ պատրաստելիս, մթերային խանութում գնումներ անելիս, բուրդ չփխելիս կամ աղբ թափելիս:
-Կեսում կարող եք տեսնել, կեսում՝ ոչ (ծիծաղում է)։ Սիրում եմ կենցաղը, խոհանոցը, սիրում եմ համեղ ուտել: Ամեն շաբաթ մեր տանը պիտի լինի մի հետաքրքիր թխվածք՝ իմ ձեռքով պատրաստված, ճաշեր, աղցաններ, որովհետև ես հաճույք եմ ստանում դրանից. անում ես սիրածդ մարդկանց համար, ովքեր գնահատում են: Առևտուր անել էլ շատ եմ սիրում՝ բանջարեղեն, մրգեր: Բուրդ, մուրաբա…դրանք իմը չեն, որովհետև չեմ սիրում պահածոյացված մթերք, բուրդ էլ չկա մեր տանը:
-Դուք սկեսուրի հետ եք ապրում, հետաքրքիր է՝ ինչպե՞ս եք դիմում նրան, «մամա» ասո՞ւմ եք:
-Այո, ասում եմ:
Ձեր ընտանեկան վեճերն ինչի՞ պատճառով են լինում, վերջին անգամ ե՞րբ եք վիճել:
-Մեր ընտանիքը 10 տարեկան է արդեն, իսկ վեճ ասվածը թեթև նեղանալն է: Եթե անգամ լինում է, իմ ու Գոռի ականջից այն կողմ չի տարածվում: Մենք ուղղակի հասկանում ենք իրար, զիջում ենք:
–Ինչի՞ց կարող է դժգոհ լինել Ձեր ամուսինը:
-Եթե հանկարծ ես ձայնս բարձրացնեմ մեծ աղջկաս հետ խոսելու ընթացքում: Դասերի ընթացքում երբեմն ստացվում է՝ մենք վիճում ենք ինչ-որ բանի շուրջ: Սա չի հանդուրժում:
Ես երբեք փշերի վրա չեմ ապրում, որ եթե սա վատ արդուկեմ, ամուսինս կխոսի վրաս:
–Կցանկանայի՞ք առանց երեխաների, առանց համացանցի մեկ օր անցկացնել աշխարհից կտրված, օրինակ՝ անտառի մեջտեղում կառուցված տանը:
-Առանց համացանցի մեկ տարի էլ կանցկացնեմ. ինձ համար համացանցը աշխատանքային գործիք է: Առանց երեխաներիս, բայց ամուսնուս հետ մի շաբաթ կանցկացնեի… Չէ, սուտ եմ ասում, մաքսիմում երեք օր: Երկու գիշերից ավել առանց նրանց չեմ անցկացրել:
–Ձեր երկրորդ բալիկի ծնունդը հետաձգում էիք, ո՞րն էր պատճառը, գուցե կարիերա՞ն:
-Ուզում էինք երկրորդ բալիկ, հետո եղավ առաջարկ աշխատանքային, հետո ևս մեկը, ու պահը չէր հասունանում: Միայն կարիերան չէր պատճառը: Տարբեր փոքրիկ-փոքրիկ պատճառներ էին նպաատում, այդ թվում՝ աշխատանքային փոփոխություններ: Պահը հասունացավ, և դա եղավ:
–Ի՞նչ եք անում, որպեսզի Ձեր ուշադրությունը հավասարապես բաշխվի երեխաների միջև:
-Դա թերևս ամենաբարդն է, որովհետև փոքրերիս խնամքը ենթադրում է ավելի շատ ժամանակ: Նկատում եմ, որ մեծիս ավելի քիչ ժամանակ եմ տրամադրում, այսինքն՝ ինչին նա սովոր էր մինչ երկրորդ բալիկիս ծնվելը: Հիմա մենք շատ քիչ ենք երկուսով փախչում, թատրոն, կինո գնում: Բայց մի երկու տարի հետո ամեն ինչ կընկնի իր տեղը:
–10 օրական Ձեր 2-րդ երեխայի հետ կարողանում էիք գնումների գնալ, երեխաների մեծանալուն պես այդ գործն ավելի՞ է բարդանում:
-Ինչ խոսք…(ծիծաղում է)։ Մեզ համար փորձություն է երեք երեխաների հետ գնումների գնալը, բայց մենք շատ համարձակ ենք և շատ հաճախ ենք ամեն ինչ կազմակերպում բոլորով: Ուղղակի ամուր նյարդեր, նրանց լեզուն հասկանալ, ինչ-որ բանով շեղել է պետք: Վերջում, իհարկե, ուժասպառ ենք վերադառնում, սակայն լավ ժամանակ ենք անցկացնում:
-Մի առիթով ասել եք, որ կինը պիտի իմաստուն լինի, ի՞նչ եք արել կամ անում այդպիսին լինելու ու մնալու համար:
-Կարելի է ասել` կինը իմաստուն ծնվում է, հետո մայրիկի օգնությամբ, մամային տեսնելով որոշ հմտություններ սպունգի պես կլանում է: Սա շատ կարևոր հատկանիշ է. նա է երջանիկ լինում, երջանիկ են լինում իրեն շրջապատող մարդիկ:
–Ինչպե՞ս եք ինքնակրթվում և ե՞րբ:
-Ցավոք ժամանակ շատ չեմ կարողանում տրամադրել: Համացանցը ամենօգնող տարբերակներից մեկն է. լսած եզրույթի, բառի, ամեն նորի մասին վայրկյանի ընթացքում կարողանում ես տեղեկություն գտնել: Վերլուծություններ եմ կարդում: Ընթերցանությունը չեմ ուզում ասել, որ ինքնակրթության տարբերակ է, որովհետև չեմ սիրում մասնագիտական գրականություն կարդալ, գեղարվեստական գրականություն, ու վերջ:
–Ի՞նչ չի տվել ձեզ ԵՊՀ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետը:
-Ինչ կուզեի տված լիներ: Կուզեի ավելի շատ գործնական հմտություններ ստացած լինեի, բայց սա էլ մեր մասնագիտության առանձնահատկություններից է, որ դու նույնիսկ առաջին կուրսից կարող ես ստանալ ցանկացած տեղում: Իմ ուսանելու տարիներին կային մոնտաժային, նկարահանման հնարավորություններ, մեծ տեսախցիկներ, որոնք միայն ուսիդ դնելը փորձություն էր, բայց, եթե ուզենայիր, կօգտվեիր:
–Մայրիկների ակումբից հեռացաք, սկսեցիք լուրեր վարել, չէի՞ք փոշմանել տեղափոխության համար:
-Չէ: Նախ եղավ որոշակի դադար՝ կես տարի, հասկանալու համար՝ ո՞րն է լինելու հաջորդ քայլս: Հայտնվեցի առավոտյան ծրագրում, որ նեյտրալ զոնա է, որը նաև մաքրում է նախորդ իմիջդ: Առիթ էր ուղիղ եթերում աշխատելու: Հետո նոր տեղափոխվեցի լուրեր: Չեմ փոշմանել, որովհետև սիրում եմ այս ոլորտը, շատ սովորելու բան ունեմ: Ինձ տեսնում եմ առաջիկայում լուրերում:
–Լուրերի մեկնաբանի դերում Ձեզ կարճ ժամանակ տեսանք, հիմա էլ միջազգային լուրեր եք ներկայացնում, Ձեզ կոմֆո՞րտ եք զգում այս կերպարում:
-Շատ կոմֆորտ եմ զգում, սա էլ ինձ համար նոր ոլորտ էր, որը օր օրի բացահայտում եմ: Հնարավորություն է տալիս գրելու, լրագրողական հմտությունները զարգացնելու:
–Ինչպե՞ս եք հագուստ ընտրում, լուրերում Ձեր փոխարեն էին ընտրում, չէի՞ք վիճում խորհրդատուների հետ:
-Հանրային հեռուստաընկերությունը ունի ոճաբան, ոճաբանի օգնական, և մենք միասին քննարկում ենք: Լրատվականում որոշակի կերպար կա արդեն: Ընտրությունը միասին ենք անում, և բնականաբար, իմ կարծիքը առաջին տեղում է:
–Նշել եք, որ լրատվական դաշտում նշաձող եք սահմանել, ո՞րն է այդ նշաձողը:
-Պրոֆեսիոնալիզմի մակարդակը, ոլորտում շատ ամուր կանգնած լինելը: Այս բոլորի մաքսիմալ կատարյալ որակն է նշաձողը, որը կարող է լինել լրատվության ոլորտում կամ օրինակ ռադիոյում:
Հարցազրույցը՝ Միլենա Մովսեսյանի
2-րդ կուրս
