2003 թվականին սկսվեց Իրաքի պատերազմը և առաջին հնարավորության դեպքում Արփիի ընտանիքը լքեց երկիրն ու եկավ Հայաստան: Ծնողների միակ նպատակը Հայաստան գալն էր: Քանի որ ծնվել և մեծացել էին Իրաքում` հայրենիքից հեռու, իրենց առաքելությունն են համարել երեխաներին Հայաստանում մեծացնելը, որպեսզի թույլ չտան, որ նրանք էլ ապրեն հայրենիքի կարոտով կամ հեռանան իրենց արմատներից:
«Երբ նոր էինք եկել, դժվարություններ շատ կային. ես տեսնում էի, թե քույրս ինչ դժվարությամբ էր նոր շրջապատին հարմարվում, ծնողներիս համար բարդ էր աշխատանք գտնելը: Շատ իրաքահայերի եմ ճանաչում, ովքեր Հայաստան գալով չեն կարողացել հարմարվել, անգամ չեն փորձել լուծում գտնել, թողել ու հեռացել են: Եթե կա դժվարություն, ապա այն հաղթահարելու ուղիներ ևս կան,- ասում է Արփին»:
Ընտանիքում միշտ հայերեն են խոսել, մայրը հայերեն հեքիաթներ է կարդացել ու հայրենասիրական երգեր երգել: Հիշում է` երբ 5 տարեկան էր, հայրիկի հետ Դրոյի երգն էին երգում ու բոլորը զարմանում էին, ինքն էլ մտածում էր, թե ինչ կա զարմանալու: Քանի որ տանը արևմտահայերեն են խոսել, նրա համար դպրոցում դժվար է եղել արևելահայերենով դասերը սովորելը, բայց ժամանակի ընթացքում, ուսուցիչների օգնությամբ կարողացել է հաղթահարել իր առջև դրված փորձությունը: Արփին փոքր է եղել ու չի զգացել, թե ինչ բան է արտերկրում ապրելը, բայց ապրելով Հայաստանում` տեսնում է, թե ինչ ուրախություն ու փայլ կա ծնողների աչքերում: Իրեն բախտավոր է համարում ու շնորհակալ է ծնողներին, որ իրեն ուրիշ երկիր չեն տարել: Ապագան Հայաստանում է տեսնում. ասում է, որ իրեն ոչ լիարժեք կզգա հայրենիքից հեռու, որովհետև հայրենիք ասելով հասկանում է իր ընտանիքը, ընկերներն ու շրջապատը: Ցանկանում է ուսումը շարունակել արտասահմանում, բայց վերադառնալու ու ստացած գիտելիքները այստեղ կիրառելու նպատակով:
Նրա կարծիքով` Հայաստանը վատաբանելով ու հեռանալով ոչ մի հարց չի լուծվի. «Ամեն մեկս պետք է աշխատենք, որ ավելի լավը դարձնենք մեր հայրենիքը, չեմ ընդունում այն, որ մարդիկ ուրիշ երկրներում ապրելով գոռում-գոչում են, որ հայ են, պետք է գործով ապացուցել: Երկիրը պահողը երկրում ապրողն է,- իր խոսքը եզրափակեց Արփին»:
Անի Հարությունյան
2-րդ կուրս
