Հարցազրույց Երևանի թատրոնի և կինոյի պետական ինստիտուտի ուսանողուհի Էդիտա Ավոյանի հետ:
-Էդի՛տա, քեզ ճանաչելով՝ կարող եմ ասել, որ միշտ սիրել ես նկարչությունը, բայց դրա հետ մեկտեղ առավել կարևորում ես թատրոնը. ինչո՞ւ որոշեցիր ընտրել այս ուղղությունը:
-Անկեղծ ասած՝ երբ դեռ ութ տարեկան էի, ուզում էի դառնալ ծաղրածու, բայց ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ դա պահ է: Ու քանի որ թատրոնում կարող էի լինել և´ ծաղրածու և´ բժիշկ և´ ուսուցչուհի ու այսպես շարունակ, որոշեցի ընտրել թատրոնը:
-Խնդրում եմ պատմիր նկարչության բնագավառում ունեցածդ հաջողությունների մասին:
-Հաջողություններ ունեցել եմ դպրոցական տարիներին: Երեք անգամ մասնակցել եմ մրցույթի և հաղթել: Այնուհետև նկարներս ուղարկել են Իտալիա, Ֆրանսիա, Իսպանիա: Պատվով ներկայացրել եմ դպրոցս նաև քաղաքապետարանում:
-Վեց տարի է, ինչ թատրոնում ես․ խաղացել ես բազում ներկայացումներում․ կա՞ այնպիսի կերպար, որը մինչ այսօր չի մոռացվել:
-Միանշանակ կա: Իմ կարծիքով՝ բոլոր նրանք, ովքեր խաղում են թատրոնում, ունեն մի առանձնացող կերպար: Ես նույնպես ունեմ իմ կերպարը. դա «Մոխրոտը» ներկայացման մեջ դայակի կերպարն է: Այն կերտելը շատ բարդ էր, և երկար ժամանակ պահանջվեց` այդ դերը ստանալու համար: Բացի այդ, դժվար էր, քանի որ պատասխանատվությունը մեծ էր:
-Արդեն որոշե՞լ ես, թե որ ասպարեզում ես մասնագիտանալու՝ թատրո՞ն, թե՞ նկարչություն:
-Այո, որոշել եմ․ նախընտրում եմ թատրոնը և կենդանի բեմը:
-Եթե դառնաս դերասանուհի, կնկարահանվե՞ս սերիալում:
-Եթե լինեն հետքրքիր և իմաստալից նախագծեր, այո:
-Եվ վերջում շարունակիր միտքը .«Թատրոնը այն վայրն է, որտեղ…»։
-Չի´ կարելի ստել:
Սոնա Քյարունց
2-րդ կուրս
