Այսօր մեր զրուցակիցն է ազգությամբ հնդիկ Ռամիջ Ռազան, ով ուսման նպատակով բնակվում է Հայաստանում:
–Ինչու՞ որոշեցիք սովորել Հայաստանում:
-Ես տեղյակ չէի, որ կար այսպիսի երկիր, երբ ավարտեցի դպրոցս, շատ էի ուզում դառնալ բժիշկ: Փորձում էի գտնել երկիր, որտեղ կարելի էր ավելի մատչելի շարունակել ուսումս։ Կային այդպիսի գործակալություններ, որոնք տեղեկություններ էին տալիս ուսումը շարունակելու տարբերակների մասին: Այս ամենին համընկավ Հայաստանի Բժշկական համալսարանի փոխռեկտորի այցը մեր երկիր։ Նա եկել էր Հնդկաստան և առաջարկում էր պայմաններ ուսումը Երևանում շարունակելու համար։
–Ինչպես՞ ընդունվեցիք համալսարան:
– Երբ ես եկա Հայաստան, 18 տարեկան էի։ Մեր խումբը 200 հոգուց էր կազմված։ Բավականին շուտ ընտելացա, քանի որ ծանոթ և հարազատ հնդիկներ շատ կային:
–Սկզբում, երբ չէիք տիրապետում լեզվին, ինչպե՞ս էիք հաղորդկացվում:
-Մեզ շատ էին օգնում այստեղ։ Երբ մենք տրանսպորտով ինչ-որ տեղ էինք գնում, վարորդները ամեն կերպ փորձում էին հասկանալ, իսկ խանութներում ժեստերով էինք խոսում:
–Ինչպե՞ս եք ապրում ընտանիքից հեռու:
-Շատ դժվար է ընտանիքից հեռու ապրել։ Երբ ինչ-որ դժբախտություն է պատահում, մենք ավելի շատ ենք տանջվում, քանի որ չենք կարող աջակցել մեր հարազատներին։ Տարին մի անգամ ենք գնում, քանի որ կարոտը շատ է տանջում:
–Արդյո՞ք որակյալ է ուսումը այստեղ, արդարանու՞մ են Ձեր սպասելիքները:
-Հայստանի և Հնդկաստանի միջև այս բնագավառում տարբերությունը շատ մեծ է։ Այստեղ հիմնականում տեսական գիտելիքներ են տալիս, իսկ այնտեղ գլխավորը պրակտիկ ուսուցումն է, ինչը ավելի կարևոր է:
–Ինչպե՞ս եք նշում ձեր տոները, երբ Հայստանում եք:
-Կա «Երևանի հնդիկ ուսանողների միություն», որտեղ կազմակերպվում են միջոցառումները և տոները: Այդտեղ են հավաքվում 500-ից 700 ուսանող, և միասին նշում ենք:
–Ինչո՞վ եք ազատ ժամանակ զբաղվում Հայստանում:
-Այստեղ հիմնականում զբաղվում ենք սպորտով։ Մեկ-մեկ գնում ենք կինո։ Առանձնապես շատ բան չենք անում։ Հնդկաստանում զբաղմունքն ավելի շատ է։
– Հայաստանը Ձեզ հարազատ դարձել է՞։
-Սիրում եմ Հայստանը, քանի որ այստեղ շատ խաղաղ և անվտանգ է։ Ճիշտ է, ուսումը որակյալ չէի համարի, բայց լավ, թե վատ` սա մեր կյանքի այն մասնիկն է, որ մի քայլ մեզ մոտեցնում է մեր երազանքին։
Հարցազրույցը՝ Ադանա Բաբաջանյանի
4-րդ կուրս
