Ծաղկաձորում գտնվող «Նաիրի» հյուրանոցում մեկ ամսից ավելի է` իրենց օթևանն են գտել Արցախից եկած մոտ երկու հարյուր մարդիկ: Երեսուն օրից ավելի է, ինչ հյուրանոցը լցված է մանուկներով, երիտասարդներով, մեծահասակներով, և այսօր ևս, մտնելով հյուրանոց, յուրաքանչյուր անկյունում տեսնում ենք փոքրիկ խմբերով հավաքված երեխաների: Երեխաները անհոգ են, աչքերի ներսում խաղաղություն պահած` շտապում են ծանոթանալ հյուրանոց մտնող յուաքանչյուր այցելուի հետ:
Բնակիչների համար իրականացվում են մի շարք ժամանցային և կրթական ծրագրեր: «Կազմակերպել ենք ծրագրեր և՛ մեծերի, և՛ փոքրեր համար, այստեղ հյուրընկալել ենք դերասանների, երաժիշտների, թատերական ներկայացումներ ենք կազմակերպել: Մեր բախտը բերել է. այստեղ գտնվողների շարքում կան մանկավարժներ, ում օգնությամբ կարողացանք կազմակերպել երեխաների կրթության ապահովման աշխատանքները»,- մեզ հետ զրույցում ասաց նախաձեռնության կազմակերպիչներից Լիլիթ Ոսկանյանը:
Մանկավարժների շարքում կենսաբանության և քիմիայի ուսուցչուհի Անուշ Իսրաելյանն է, ով իր հինգ զավակների հետ բնակվում է հյուրանոցում: Անուշը նշում է, որ սկզում երեխաների ոգևորությունը ավելի քիչ էր, սակայն գնալով այն ավելի ավելացավ: Կրթական ծրագրեր իրականացնելուց զատ երեխաները նաև սովորել են երգել, պարել և ասմունքել: «Հուսով եմ` շուտով կվերադառնանք մեր գյուղ, նորից կգնանք դպրոց, երեխաներին կկրթենք, սակայն ես վախենում եմ իմ զավակների համար: Մենք գնում ենք ապրելու թուրքի կողքին, գազանի երախի առջև, նրանց ազգ կոչելը սրբապղծություն է»,- փոքրիկ որդուն օրորելով՝ ասաց Անուշը:
Նախասրահի անկյունում նստած էր բաբոն՝ ձեռքին շուղեր և թելեր: Լյուդմիլա տատը, դողացող ձեռքերը հազիվ շարժելով, շալ էր գործում: Հայացքի մեջ խորը ցավ և տառապանք կար, սակայն նա պայքարում էր, պայքարում էր իր ձևով: Երբ գյուղում մնացած որդուն խնդրել էր իր և թոռների համար իրեր ուղարկել, որդին շուղերն ու թելերն է ուղարկել: Այսօր էլ նա նստած մի անկյունnւմ շալ է գործում, դրանով փորձելով օգուտ տալ իր ընտանիքին: Ասաց՝ գործում է, տալիս Լիլիթին, նա վաճառում և գումարը տալիս է իրեն:
Չնայած հյուրանոցում լսվում էին մանուկների ճիչեր, սակայն ճնշող տխրությունը համակել էր բոլորին: Օրերը մոտենում են, երբ պետք է լքեն հյուրանոցը, պետք է վերադառնան Արցախ:
Մի քանի օր առաջ հյուրանոցում կազմակերպվել է հրաժեշտի երեկո, որի ընթացքում երեխաները ներկայացրել են այն ամենը, ինչ սովորել են այս օրորին: Այնուհետև նախաձեռնության կազմակերպիչները իրենց քաջալերող խոսքն են ուղղել մեկ ամիս շարունակ իրենց հետ ապրած արցախցիներին:
Բնակիչները պատմում են, որ երեկոն լի էր սիրով և ջերմությամբ: «Ամեն խոսքից և բառից հետո հասկանում էինք, որ մենք այստեղ գտել ենք հարազատների և իրական ընկերների: Մենք և՛ լալիս էինք, և՛ ժպտում, և՛ գրկախառնվում միմյանց»,- պատմում են բնակիչները և խորը ցավով նշում, որ թեկուզ պետք է հեռանան, սակայն այստեղ նրանց նկատմամբ ստացած վերաբերմունքին, անցկացրած օրերին դեռ շատ կկարոտեն:
Լիլիթ Ոսկանյանը մեզ հետ զրույցում նշեց, որ կապ է հաստատել ամերիկահայ բարերարներրի հետ, և նրանց աջակցությամբ տաք հագուստով և ձմեռային կոշիկներով են ապահովվել արցախցիներին: «Թեև նրանք վերադառնում են իրենց տները, սակայն մենք պատրաստ ենք հնարավոր բոլոր միջոցներով օգտակար լինենք մեր հայրենակիցներին»,-հավելեց Լիլիթը:
Զարուհի Տոնիկյան
2-րդ կուրս
