Հարցազրույց Երևանի Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիայի ուսանողուհի Նարե Սուքիասյանի հետ:
-Նարե՛, նախ մի փոքր պատմիր քո մասին, խնդրում եմ մանրամասնիր, թե ի՞նչ նախասիրություններ ունես:
-Նախասիրություններս հիմնականում երաժշտական են: Շատ եմ սիրում ազատ ժամանակ բանաստեղծություններ գրել, որոնք երբեմն վերածվում են երգերի: Յուրահատուկ սեր ունեմ հավաքածուների հանդեպ, նույնիսկ հատուկ պահարան ունեմ, որտեղ հավաքում եմ գրիչներ, գեղեցիկ կազմով նոթատետրեր, գունագեղ տոպրակներ:
-Քա՞նի տարեկանից ես սկսել զբաղվել երաժշտությամբ:
-Երաժշտությամբ սկսել եմ զբաղվել հինգ տարեկանից: Նախնական կրթությունս ստացել եմ Գորիսի՝ Շառլ Ազնավուրի երաժշտական դպրուցում, որից հետո կրթությունս շարունակել եմ Առնո Բաբաջանյանի անվան պետական երաժշտամանկավարժական քելլեջում: Այժմ սովորում եմ Երևանի Կոմիտասի անվան պետական Կոնսերվատորիայի դաշնամուրային ֆակուլտետում: Երաժշտությունն ինձ համար աղմուկից միայնանալու միջոց է, նաեւ հնարավորություն, որ փոխանցեմ իմ զգացողությունները, իսկ նոտաները դարձել են սրտիս զարկերը: Իմ մատերն են բժշկում ինձ, երբ դրանք դադարեն նվագել, սիրտս էլ չի բաբախի:
-Ինչպես եք վերաբերվում այն կարծիքին, որ երիտասարդությունը նախընտրում է արտասահմանյան երաժշտություն լսել:
-Շատ ցավալի փաստի հետ ենք առնչվում: Ցավոք, կա նման բան, այդ երևույթն էլ ինձ համար անընդունելի է: Մենք ունենք երաժշտական խոր արմատներ, մեր նախապապերից հասած հարուստ ժառանգություն, որը կարող է մոռացության մատնվել, եթե չփոխվենք:
-Ո՞րն է ձեր սիրելի երգը:
-Բոլոր ժամանակներում, ես հավատարիմ եմ մնում իմ ամենասիրելի ստեղծագործությանը ՝ Ուիթնի Հյուսթոնի I Will Always Love you երգին: Սիրում եմ հայկական ժողովրդական երգերը, քանի որ դրանք մեծ արժեք ունեն, մեր հոգեւոր էության դրսեւորումն են:
-Անցնենք մեր չորս բլից հարցերին. եթե ձեր կյանքին մնար ինսուն րոպե, ի՞նչ կանեիք:
-Առաջին և վերջին անգամ կմոռանայի դաշնամուր պարապելու մասին, և մեծ հավաքույթ կկազմակերպեի, հրավիրելով իմ բոլոր ընկերուհիներին և այն մարդկանց, որոնցից միշտ անջատ եմ եղել:
-Եթե կախարդական փայտիկ ունենայիք, ինչպե՞ս կօգտագործեիք:
-Կնվիրեի իմ հարազատներից այն մարդուն, ով առավելապես կունենար դրա կարիքը:
-Ո՞րն է ձեր բնավորության թերի կողմը:
-Չափազանց զգայնությունը և անհամբերատարությունը:
-Եվ վերջում, ո՞րն է ձեր կարգախոսը:
-Ամենից առաջ քայլում է այն մարդը, որը մենակ է քայլում իր ճանապարհով:
Սոնա Քյարունց
3-րդ կուրս
