Երևան քաղաքի երկու հրապարակները միացնող Հյուսիսային պողոտան շարունակ հակասությունների առիթ է դառնում: 500մ երկարությամբ պողոտայի նախագիծը ճարտարապետ, ակադեմիկոս Ալեքսանդր Թամանյանը նախագծել էր դեռևս 1924 թվականին: Պողոտայում նախատեսվում էր նոր շենքները կառուցել Երևանի ծավալներին համապատասխանող բարձրության վրա. դրանք ըստ հատակի մակերեսի բարձրանալու էին սյուների վրա։
Ամբողջ պողոտան ստանում էր ևս մեկ` ստորգետնյա մակարդակ, որտեղ տեղավորվելու էին ոչ միայն ավտոտնակներ, տեխնիկական սպասարկման ծառայությունների կետեր, այլև սրճարաններ, խանութներ, հանգստի գոտիներ: Նախատեսվում էին նաև ջրային մակերեսներ, ցայտաղբյուրներ և կանաչ տարածքներ:
Ըստ պողոտայի նախագծողներից մեկի՝ Աշոտ Ալեքսանյանի, Հյուսիսային պողոտան արդարացրել է համագործակից ճարտարապետների սպասելիքները.
«Ի սկզբանե նախատեսվում էր Հյուսիսային պողոտան կառուցել հենց այս տեսքով: Ես գոհ եմ մեր աշխատանքից, և պողոտան համարում եմ, այսպես ասած, հաջողված աշխատանք, քանի որ եթե նկատել եք, օրվա յուրաքանչյուր ժամին այնտեղ մարդաշատ է, և դա առիթ է տալիս կարծելու, որ մարդկանց համար սիրելի վայր է»:
Փորձեցինք հասկանալ որոշ անցորդների տեսակետը «հին և նոր» պողոտայի վերաբերյալ.
«Ինձ համար, օրինակ, շատ հաճելի է մեր քաղաքում տեսնել նման կառույց, որովհետև սա հետաքրքիր վայր է ընկերներով զվարճանալու և հաճելի ժամանակ անցկացնելու համար: Պետք է առաջ նայել և բավարարվել ներկայիս ունեցածով»,- ասում է տասնութամյա Աննան:
Այսպիսով Թամանյանական շունչն է փոխվել, թե մարդկային ճաշակն է բարձրացել, արդյունքում կա Հյուսիսային պողոտան, որը մնում է երկու հրապարակները միացնող (Ազատության և Հանրապետության հրապարակ) միակ փողոցը:
Գայանե Գևորգյան
5-րդ կուրս
