Արդեն ութ տարի է, որ Ասիկ տատիկս ֆիզիկապես չկա. քաղցկեղը խլեց նրա կյանքը։ Ամեն անգամ, երբ հիշում եմ նրա մասին, առաջին բանը, որ մտքիս է գալիս` նրա անսահման սերն ու բարությունն է: Շատ օրինակելի ու մեծահոգի կին էր: Սիրում էր խելացի մարդկանց, ու ինքն էլ բանիմաց կին էր։
Միջնահասակ էր, մազերն արդեն ճերմակած էին։ Տխուր աչքեր ուներ, բայց միաժամանակ շատ խորը և կյանքով լի։ Միշտ խնամքով էր հետևում իրեն և իրեն շրջապատող ամեն ինչին. չէր սիրում թափթփվածություն, ամեն բան պետք է կոկիկ լիներ։
Նրա կողքին ինձ շատ լավ էի զգում, միշտ ջերմությամբ ու սիրով էր պատում ինձ: Հաճախ էի գիշերները նրա մոտ մնում, որովհետև անչափ հետաքրքիր էր անցնում ժամանակը: Երեկոյան, երբ ոչխարները գալիս էին հանդից, գնում էինք գոմի մոտ, ու հետևում էի, թե ինչպես է կաթ կթում։
Հիշում եմ, որ այդ կաթը հետո պետք է պանիր դարձներ, ու ես անհամբեր սպասում էի «ղազանդիբի» (կաթի մինչև պանիր դառնալու պահը) ուտելուն, շատ համեղ էր լինում: Մինչև հիմա այդ պանրի համն ու բույրը հիշում եմ։ Գիտեր, որ շատ եմ սիրում, ինձ համար փոքր-փոքր հաց ու պանիր էր սարքում ու շարում սեղանի վրա, որ հերթով, հատիկ-հատիկ ուտեմ։
Ամեն երեկո հեքիաթի ժամն էր: Շատ էի սիրում «Գեղեցկուհի Վասիլիսան» ու «Կռնատ աղջիկը» հեքիաթները ու չէի դադարում դրանք անդադար լսելուց, որոնք, տատիկս, առանց հոգնելու, սիրով կարդում էր ինձ համար: Ժամը 11-ից հետո էլ քնելու ժամանակն էր, ու երբ քնած ժամանակ վերմակը վրայիցս ընկնում էր, զգում էի, թե ինչպես է իր նուրբ ձեռքերով զգուշությամբ նորից ծածկում ինձ, այնպես, որ հանկարծ չարթնանամ։
Հովիկ Վանյան
3-րդ կուրս
