«Ես ընկեր Մարիամին շատ եմ սիրում, որ գալիս եմ նկարչության, առաջինը իրան եմ պաչիկ անում»,-ասաց փոքրիկ Լիլիան իր ուսուցչուհու մասին, ում հետ զրուցեցինք և փորձեցինք հանրությանը ներկայացնել մի նոր բացահայտում։
Վրձնի և կտավի հանդիպումը յուօրինակ է դառնում ոչ բոլորի ձեռքերում,այլ նրանց, ովքեր կարողանում են մարդկության և բնության էությունը դրանց միջոցով ներդաշնակ ներկայացնել: Մարիամ Դաշտոյանը այդպիսի մարդկանցից մեկն է։
Մարիամը սովորել է Փ. Թերլեմեզյանի անվան քոլեջում։ Մասնակցել է բազում ցուցահանդեսների և երկու անգամ ունեցել իր անհատականը։ Արտիստուհին իրեն գտել է աբստրակցիա ոճում, քանի որ սիրում է գույների բազում երանգների միջոցով կտավին հանձնել մարդկային հոգին ու բնության երևույթները։ Ներկայումս սովորում է ԵԹԿՊԻ–ի բեմանկարչության բաժնում, նաև դասավանդում է զարգացման կենտրոններում։
–Մինչ Ձեր ձեռքը կվերցնեք վրձինը և աշխատանքի կանցնեք, ինչպե՞ս եք սկսում նկարել։ Ամեն բան մտքում նախապես պլանավորո՞ւմ եք, թե ՞տեղում եք սկսում ստեղծագործել։
-Երբ սկսում եմ նկարել, չեմ մտածում, թե ինչ պետք է ստանամ։ Հիմնականում մեծ կտավների վրա եմ աշխատում մեծ վրձիններով։ Գնում եմ առաջ, նկարում այն,ինչ զգում եմ,հետո երկու քայլ հետ եմ գալիս, նայում նկարիս ու հասկանում, որ ինչ-որ պատկեր է ստացվել, որը իմ միջից է դուրս եկել, և դա զարգացնում եմ, բայց նախօրոք ոչինչ պլանավորած չի լինում։
–Գիտենք, որ ստեղծագործում եք ոչ միայն կտավների վրա։
-Միշտ նկարում եմ կտավների վրա, երբ վերջանում է, ու հնարավոր չէ նորը գնել, նկարում եմ ամենուրեք՝ հագուստների, կոշիկների, բաժակների, անգամ մարդկանց վրա։
–Ինչու՞ Ձեր կտավներում մարդիկ չկան։
-Մարդկանց շատ եմ նկարել միայն ուսումնական տարիներին, հետո երկար տարիներ չեմ նկարել, ինչու՝ չգիտեմ: Վերջերս սկսել եմ աբստրակտ ոճի մեջ մարդկանց պատկերել, որոնց դեռ ոչ ոք չի տեսել, բայց մոտակա ժամանակներս անհատական ցուցահանդես եմ պատրաստում։ Այդ ժամանակ կտեսնեք։
–Կտավներն ավարտելուց հետո, դրանց համար անուններ որոշու՞մ եք։
-Չեմ սիրում նկարներն անվանակոչել: Թողնում եմ մարդիկ որոշեն, քանի որ ամեն մարդ մեկ նկարում կարող է տեսնել տարբեր պատկերներ ու կտավը անվանել այդպես։ Սակայն ունեմ մի շարք, որը անվանել եմ «Նավահանգիստ»:
–Ինչպե՞ս եք վերաբերվում նրան, որ նկարիչները վաճառում են իրենց կտավները։
-Դրական։ Դա քո աշխատանքն է, պետք է վաճառես, որ ապրես։ Հաճախ մի փոքր ցավալի է, դժվար է բաժանվել սիրելի նկարից, բայց երբ արժանի մարդ է գնում, մի տեսակ հաճելի է լինում։
–Այսօր քչերն են գնում նկարներ, քանի որ կարող են գտնել համացանցում, տպել։ Ի՞նչ եք մտածում այս մասին։
-Շատ ճիշտ եք նկատել՝ մարդիկ քիչ են նկարներ գնում, եթե իհարկե առհասարակ գնում են։ Բայց դա Հայաստանում է այդպես, իսկ արտերկրում նկար գնելը նույն է, թե տան համար որևէ լավ բան գնես։ Դրա համար հայ նկարիչները իրենց նկարները վաճառում են արտասահմանում։ Ինձ թվում է՝ այս ցավալի հարցը ավելի շատ ֆինանսի հետ է կապված։
–Ձեր կարծիքով ինչքանո՞վ է ուսումը կարևոր նկարչի մասնագիտության համար։
-Ուսումը միանշանակ շատ կարևոր է, քանի որ դա հիմքն է։ Սովորում ես կմախքը նկարել և հետո ավելացնում ես քո միջի տաղանդը։
–Նկարչական խմբերում աշխատում եք երեխաների հետ` փորձելով փոխանցել ձեր գիտելիքները: Ի վերջո, ի՞նչ եք կարծում, հնարավո՞ր է մարդուն սովորեցնել ստեղծագործել։
-Ինձ թվում է դա անհնար է։ Ինչ խոսք, աշխատասիրությունը կարող է մեծ արդյունքների հասցնել, բայց տաղանդը մարդու մեջ ի ծնե է լինում։ Շատ նկարիչներ նկարում են խելացի, գրագետ, բայց զգում ես, որ ինչ որ բան այն չէ. չկա ոգին, որը նկարի մեջ դուր է գալիս։
–Շատ նկարիչների կտավներում երևում է ժամանակի գույնը, եթե նկարեիք վերջին դեպքերը, ի՞նչ գույների մեջ կլիներ կտավը։
-Հեղափոխությունը նկարելիս կտավում անպայման դեղինը կգերակշռեր, կլիներ կապույտ, իհարկե նաև գորշ գույներ, քանի որ վատ կողմեր էլ կային։
Հարցազրույցը` Թեհմինե Առաքելյանի
3-րդ կուրս
