Տիգրան ՊետրսոՅանցը հասարակական ու քաղաքական գործիչ է, լրագրող, խմբագիր, Արցախյան ազատամարտի մասնակից: Ներկայումս նա Խաչատուր Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի գրադարանի տնօրենն է ու «Չորեքշաբթի» գրական ակումբի ղեկավարը։
-Ի՞նչ ճանապարհներով հայոց բանակի փոխգնդապետը դարձավ գրադարանի տնօրեն:
-Իմ կյանքը երկար է ու լի: Ես անգիր հիշում եմ բոլոր այն ճանապարհները, որոնցով գնացել և որոնց վերջնակետերին հասել եմ: Ես եղել եմ լրագրող, հետո խմբագիր, հետո դպրոցի տնօրեն, հետո կուսակցության ղեկավար, հետո հրամանատար: Բայց կարևորը, հավատացեք, այդ ճանապարհները չեն, այլ այն երազանքները, որոնք ունեի այդ ճանապարհներով քայլելիս:
-Եթե բաժանելու լինենք Ձեր կյանքը որոշակի հատվածների, ապա ո՞ր հատվածը կառանձնացնեք ըստ կարևորության:
-Իհարկե կարող եմ բաժանել որոշակի էտյուդների, բայց այդ էտյուդները ինձ համար կարևոր են միասնաբար և որն էլ հենց կազմում է իմ կյանքը:
-Այնուամենայնիվ, ո՞րն է այն շրջափուլը, որը կարևոր հետք է թողել Ձեր կյանքում:
-Ես միշտ կրկնում եմ. քառասունից հետո մարդը կրկնվում է: Թեկուզ և շատ հանճարներ իրենց լավագույն ստեղծագործությունները գրել են հիսունից հետո կամ ինսուներեքում, սակայն կատարելապես նոր բան ստեղծվում է մինչև քառասունը: Մինչ այս թիվն եմ ես ստեղծե լ թե՛ գրական, թե՛ պատմաբանասիրական այն արժեքները, որոնք որևէ կերպ պիտանի են ու կարևոր հայոց պատմությունում: Ինձ համար կարևոր նշանակություն ունի 2 բան՝ հայրենասիրություն և գրականություն: Եթե նշելու լինեմ, այո’, իմ կյանքի կարևորագույն շրջափուլը Արցախյան հերոսամարտն էր: Դա առանձնահատուկ է, երբ մաշկիդ վրա ես զգում, թե ինչ է հայրենիք ասվածը:
-Հետաքրքիր պատմություն կա Ձեր անվան մասին: Կպատմե՞ք:
– Չնայած՝ հայրս կոմունիստ էր, ես արդեն 16 տարեկանում որոշել էի, որ պետք է փոխեմ անունս’ Տիգրան: Ոչ հայկական անվանումը խորթ էր ու ամոթալի ինձ համար: Թեկուզ բավական երկար տարիներ դեռ հայրս չներեց ինձ ու մենք երկար տարիներ չխոսեցինք որպես հայր ու որդի:
-Որոնման կայքերում ու սոցցանցերում Ձեր ազգանվան մեջ Յ տառը մեծատառով է նշված, ինչո՞ւ:
-Դա հայի Յ-ն է: Դա հենց այն ցուցիչն է, որ ես հայ եմ: Այո՛, ես դա նշում եմ մեծատառ, որպեսզի հասկանալի, ուսանելի ու նկատելի լինի բոլորին: Մեզ պահողը հենց այդ գիտակցությունը չկորցնելն է:
– Հիմա դուք ղեկավարում եք «Չորեքշաբթի» գրական ակումբը: Ի՞նչ յուրահատկություն ունի այն:
-Ամեն շաբաթ օր Մանկավարժական համալսարանի գրադարանում տեղի է ունենում չորեքշաբթցիների հանդիպում: Այս շաբաթ կլինի մեր ակումբի 276-րդ հանդիպումը: Այստեղ մի հարկի տակ են հավաքվում երիտասարդներ, համալսարանականներ, տարեց մարդիկ: Ես կարևորում եմ ակումբի գոյությունը մեր իրականության մեջ նրանով, որ սա հարթակ է բոլոր երիտասարդների համար՝ ամբիոնից խոսելու, ներկայացնելու իրենց ստեղծագործությունները: Պետք է վերջ դրվի այն թյուր կարծիքին, որ հիմա գրականություն չկա: Ավագ սերունդը պիտի սատարի երիտասարդներին, ստեղծի հարթակներ նրանց համար, որպեսզի հինը փոխանցվելով ստեղծվի ինչ-որ ուրիշ նոր բան:
Հարցազրույցը՝ Մարի Արշակյանի
3-րդ կուրս
